Voorpagina
Door: Gerhard Smeenk
september 2024
Voorwoord
Door: Melle Boudewijns
Blijven leren is het motto van deze Achter de Rugediek. Ik breng dit in mijn dagelijkse werk in de praktijk (ik ontwerp en maak computer software programma’s) en ben dagelijks bezig met nieuwe dingen te leren.
Aan de hand van artikelen in deze Achter de Rugediek valt ook veel te leren. Zo kunnen we uit het artikel van de MAB leren wat de Open Zwarte Cross kwalificatie is en we leren ook over het culturele erfgoed van de Cocksdorp. Van Klaas de Jong leren we over de lepelaars en hun ringen en ook komt er in deze Achter de Rugediek een 100% elektrische auto voorbij. Die auto bestond nog niet in de tijd dat Eierland ontstond, hoe dat ging is ook in deze krant te vinden.
In de rubriek onze boeren is dit keer veel over paarden te leren en er is ook nog veel meer te lezen. Tot slot is er dit keer iets kleins te winnen, lees daarvoor het artikel Plopperdeplop.
Ik wens u weer veel leesplezier.
Onze boeren
Door: Marga Boudewijns
Interview met Wim en Annemarie van der Linden van Stoeterij van der Linden, Krimweg 22, De Cocksdorp
In de avonduren had ik een afspraak met Wim en Annemarie voor dit interview. Ik weet helemaal niets van paarden (wel wat ingelezen natuurlijk) dus voor mij een vuurdoop. Ik kwam aan op het moment dat de paarden vanaf de weide naar de stallen werden geleid, wat een mooi gezicht!
Wim en Annemarie, kunnen jullie iets vertellen over je jeugd en hoe jullie bij elkaar gekomen zijn?
Bij Wim thuis was het motto: wie niet werkt, wie niet eet. Jongere broer Erwin heeft in de aardappelen gewerkt bij Jan van Heerwaarden en Wim heeft jaren in de aardappelen gewerkt bij Zijm en Witte. Wim heeft 5 jaar bij de Marechaussee gewerkt op contract en kwam daarna terug naar het eiland.
Bij terugkomst op het eiland is hij in de horeca gaan werken, bij Onno Kikkert, dat was naast de kerk, waar nu een restaurant is, hij had verkering met zijn dochter en het was de bedoeling dat hij dat overnam maar daar kwam niet zo veel van. Omdat hij van paarden hield, is hij hoefsmid geworden via een cursus in Utrecht. Er was destijds een oude hoefsmid op Texel en die functie heeft hij zo’n beetje overgenomen.
De slijterij, die Onno Kikkert ook had, heeft hij wel overgenomen. Daarna is hij ook een slijterij begonnen tegenover de Albert Heijn en werd het een beetje druk, toen is in 1986 zijn broer Erwin erbij gekomen. Daardoor kwam er meer ruimte om meer te gaan ondernemen en zijn ze fietsen gaan verhuren op provisiebasis voor Bruining in De Koog. De broers hadden afgesproken dat ze nooit achter de Rugediek weg zouden gaan maar dat zat er niet in, denk aan de slijterij tegenover de AH en de fietsenwinkels, allereerst in De Koog, waar ze eerst de fietsenwinkel van Bruining en daarna die van Kikkert overnamen, daarna namen ze fietsenwinkels in Den Burg over.
De Krim vroeg aan hen of ze geen manege wilde beginnen op De Krim, dat wilden ze alleen als er ook met fietsverhuur gestart kon worden. Wim en Erwin hebbben nooit ergens nee op gezegd als het ondernemingskansen betreft en altijd, met volledige inzet, hard gewerkt en lange dagen gemaakt.
De oom van Annemarie had dravers, haar opa ook en toen ze een jaar of 7 à 8 was kreeg ze een pony van haar opa samen met haar nichtje. Annemarie is opgegroeid met paarden en die liefde gaat nooit meer voorbij. Dravers zijn kleine paarden die heel hard gaan op de baan met een karretje (een sulky) met een persoon er in achter zich aan.
Annemarie komt uit Den Burg en Wim uit De Cocksdorp. Annemarie is onderwijzeres, er was hier geen vacature, ze gaf les in Wieringen en woonde daar ook en had haar eigen paard gekocht met zelf verdiend geld, ze woonde naast de boerderij waar haar paard gestald stond. Wim werd haar hoefsmid, ze kende hem van Texel en in die tijd werd het wat. Annemarie verteld dat Wim in die tijd ook nog vis sorteerde op de visafslag in Den Helder.
In 2023 waren ze 40 jaar getrouwd. Toen Eva bijna geboren was zijn ze destijds getrouwd. Annemarie is 69 en Wim is 72. Ze hebben twee kinderen: Eva en Merel en zes kleinkinderen.
Annemarie kreeg Eva op Texel en gaf nog les in Wieringen maar ze werkte ook in de slijterij op Texel, Eva lag dan in de wagen te slapen of ze was net aan het voeden dan kwamen er klanten en ging Eva, hup, weer in de wagen want de klant moest geholpen worden. Wim heeft ook nog een mooi verhaal over het werken in de slijterijen.
’s Ochtends ging hij als hoefsmid paarden beslaan en ’s middags stond hij in de slijterij, dan ging hij tussen de middag douchen bij zijn schoonmoeder, het was soms buiten stil en bloedheet, er kwam niemand in de winkel en hij viel in het magazijn in slaap, dan lag er een briefje met geld: Ik heb een fles jenever meegenomen.
Jullie wonen nu op hoeve Sumatra, hoe zijn jullie daar gekomen?
In de loop van de tijd hebben Wim en Erwin boerderij Bouwlust gekocht. Op Bouwlust mochten bungalows/appartementen gebouwd worden. Bouwlust had niet zoveel land, ze hadden daar kleine pony’s lopen en het was dicht bij de Krim. Op Weltevreden, aan de Langeveldstraat, ook dicht bij de Krim, heeft Wim een vergunning aangevraagd voor de stoeterij en daar zit nu het dressuur gedeelte. Eva staat daar aan het hoofd en woont daar met haar man Melvin en haar kinderen. De hele stoeterij wordt nu beheerd door Wim, Annemarie en Eva. De schuur van Weltevreden heeft Wim destijds gekocht, daar hebben ze verbouwd en zijn er zelf met Eva en Merel gaan wonen. Toen Eva zwanger werd zijn ze daar vertrokken en hebben ze gezworven van bungalow naar appartementje naar het woonhuis op Sumatra. Wim en Annemarie hebben Sumatra gekocht met 5 hectare grond en hebben daar de fokkerij van de stoeterij gerealiseerd. Later hebben ze daar een nieuw woonhuis gebouwd. De oude schaapsschuur staat er nog steeds, de schapenboer die er zat heeft de meeste grond verkocht en dat is Krimbos geworden. In de tijd dat ze de terreinen kochten waren de prijzen nog te doen, nu is het veel duurder geworden allemaal. Veldzicht op de Krim (eigendom van de Krim) was ook een boerderij met veel land (ook Krimbos geworden) daar hebben ze ook verbouwd om de paardenverhuur te regelen.
Merel en haar man Dirk woonden in De Cocksdorp en hadden daar naast de school, een huis gebouwd. Ze besloten om naar Curacao te verhuizen en hebben daar 3 jaar gewoond, ze zijn net weer terug op Texel. De familie bv (Wim, Annemarie, Eva, haar man Melvin, Merel en haar man Dirk) heeft Zeeburg gekocht, dat was erg vervallen. Ze hebben daar eerst een schuur gebouwd. Toen ze wisten wanneer Merel en haar gezin weer terug naar Texel zouden komen hebben ze voor hen het huis op Zeeburg gebouwd. Er staat daar ook een te huren vakantiebungalow. Merel werkt bij haar oom Erwin bij de vakantiehuizen verhuur.
Kun je wat meer vertellen over de stoeterij?
Wat het manege houden betreft geven ze aan dat het welzijn van de paarden altijd op de eerste plaats komt en dat het leuk moet zijn voor mens en dier. De paarden stonden veel buiten en werden aan een rustig rijd schema gehouden. Ook werd er door Annemarie goed op gelet dat toeristen die kwamen rijden hier wel toe in staat waren, zo niet dan raadde ze aan eerst maar eens thuis op les te gaan en dan weer terug te komen, veiligheid voorop. Verder waren er veel ritjes naar het strand en het bos. Dochters Eva en Merel hebben die ritjes ook gedaan. Ze hebben dit manegewerk 30 jaar gedaan, in het hoogseizoen en in alle vakanties 7 dagen per week en daar tussen door, op aanvraag. Annemarie heeft ook rijles gegeven aan gehandicapten. De liefde voor paarden zit diep bij zowel Wim als Annemarie.
In 1986 wilde Wim ook kwalitatief betere paarden naast de manegepaarden waar allemaal wel wat aan mankeerde en kocht hij een goede merrie, het was een mooi paard en er zijn veel goede paarden uit voortgekomen. Dat is eigenlijk het begin van de stoeterij.
Het fokkerij gedeelte staat op Sumatra en de dressuurafdeling op Weltevreden.
Elk jaar worden er op Sumatra ongeveer 20 veulentjes geboren voor de verkoop, soms houden ze er een paar aan als toekomstige dressuurpaarden voor Eva en haar dochter Britt.
De jonge dieren staan op de weilanden van Zeeburg vanaf hun eerste jaar tot hun derde jaar. Daarna gaan ze naar de dressuurafdeling. Dat is Eva’s verantwoordelijkheid maar Annemarie werkt daar ook wel. Daar worden ze opgevoed tot dressuurpaarden. Als ze 3 jaar zijn gaan ze eerst naar de keuring en proberen ze de paarden zo hoog mogelijk te krijgen met allerlei predicaten. Daarna laten ze de paarden beleren, dat wil zeggen, zadelmak maken zodat je er op kunt rijden zonder dat ze springen en bokken. De paarden gaan daarvoor 3 a 4 maanden naar de overkant.
Stamboek paarden krijgen een naam op alfabet, ze zitten nu in de letter u dus alle veulentjes krijgen allemaal een naam die met een u begint. Toen ze begonnen met de stoeterij, moesten de veulentjes met de letter v beginnen dus hadden ze vdl bedacht, een logische naam. Vervolgens kregen ze een brief van een paardenfokker in Friesland die had vdl officieel vastgelegd, dus Wim en Annemarie mochten die naam niet gebruiken. De Fries was een hele grote springpaardenfokker en hij heette van de Lageweg. Toen hebben ze de naam Texel er achter gezet en dat is nu echt een merknaam geworden, dat was een gouden greep. Mensen zeggen nu hee, ik heb een Texelaar gekocht, lekker beest, loopt goed!
Op de fokkerij worden de merries ’s morgens gescand. De scanner wordt rectaal ingebracht boven de baarmoeder, er wordt gekeken of de eieren in de eierstokken groot genoeg zijn en of de baarmoeder geschikt is voor inseminatie. Het sperma wordt voor negen uur besteld en het wordt door een koerier afgegeven in Den Helder. De koerier belt vervolgens om door te geven dat het pakketje afgegeven is. Vroeger ging 1 van hen het dan ophalen, tegenwoordig vragen ze via Facebook of iemand een pakketje voor ze op wil halen en dan haalt Annemarie het rond zeven uur ’s avonds bij die mensen op die geen idee hebben wat er in het pakje zit. Het sperma wordt diezelfde avond met een pipetje en een injectiespuit geïnsemineerd. Ze hebben een microscoop om te zien of het sperma levendig genoeg is en Wim kijkt ook of het sperma van Jerenzo Texel, hun eigen hengst levendig genoeg is. Een hengst wordt op een fantoom merrie geplaatst om sperma te produceren, dat heet “springen.” Sperma kun je bewaren maar niet bij alle hengsten blijft het 24 uur buiten de merrie goed. Jerenzo Texel is 14 dagen uit logeren geweest en daar laten ze hem 2x per dag springen, het sperma wordt op 180 graden ingevroren en dat ligt nu bij Labora in de vriezer.
Als je op de website van de stoeterij kijkt (fokpaarden.nl) zie je een overzicht van het vaste personeel. Daarnaast is er ook nog tijdelijke hulp en ook meiden in huis die helpen met paardrijden, dat zijn kennissen van kennissen. Annemarie kookte voor een weeshuis en nog steeds.
Ze hebben ook nog een boerencamping met 15 plaatsen op Sumatra. Iedereen heeft er zijn eigen badkamer, dat was al zo voor de corona tijd, ze hebben 10 gasten op seizoenplaatsen, die houden hun badkamer (douche wc wastafel) na aankomst zelf bij en 5 losse plaatsen met eigen badkamers. Annemarie maakt de badkamers zelf schoon maar heeft aan de seizoenplaatsen uiteraard minder werk.
Hoe belangrijk is de dressuur sport in jullie familie?
Annemarie heeft op hoog niveau dressuur gereden en Eva doet dat nog steeds, Eva’s 14-jarige dochter Britt is een zeer veelbelovende amazone. Annemarie ging vroeger altijd met Eva naar wedstrijden. Op de boot kwamen ze meestal de familie Rijsselberghe tegen die ook naar de overkant gingen voor trainingen en wedstrijden van hun zonen Dorian en Adriaan. Annemarie kent Geertje van Rijsselberghe al goed van de kleuter- en lagere school en het was fijn om gelijkgestemden tegen te komen. Eva en nu ook Britt worden door de Dorian foundation gesteund (De Dorian Foundation heeft tot doel steun en middelen te verlenen aan talentvolle sporters wiens ontwikkeling als sporter wordt beperkt door de regio waarin zij woonachtig zijn. Tevens ondersteunt de Foundation evenementen die kunnen leiden tot een beter topsportklimaat, met name op Texel.) Nadat Dorian wereldkampioen is geworden is de foundation gesticht. Via de foundation hoorde Eva dat ze goed reed en het goed deed maar dat ze les moest hebben van de beste in Nederland. Toen heeft Wim contact gezocht met Edward Gal en Hans Peter Minderhoud in Oosterbeek en daar werd Eva aangenomen voor trainingen, 1 dag in de 3 a 4 weken. Britt ging weleens mee en kon het goed vinden met de mannen. Ze geven geen les aan kinderen maar Britt kreeg het voor elkaar en die heeft nu ook les van Hans Peter.
Britt heeft pas aan de Europese Kampioenschappen voor de jeugd in België deelgenomen, dat je daar mag rijden is al heel bijzonder. Ze waren daar met 4 meiden en ze hebben daar voor het eerst in 20 jaar de Duitsers verslagen en gewonnen met hun team: goud. Nederland is nog nooit eerste geworden bij de dressuur. In Hongarije mocht ze destijds als 12-jarige mee als reserve en daar werd ze 5e van Europa. Het komt natuurlijk niet allemaal aangewaaid en het is zoeken naar de juiste combinatie tussen school en sport maar Britt heeft de discipline in huis om beiden te doen.
Ik vraag naar hobby’s en nevenactiviteiten. Annemarie past graag op de kleinkinderen, Wim geeft aan dat hij eigenlijk met pensioen is. Ze zijn wel een beetje aan het afbouwen, wat minder veulentjes zelf houden en na zijn auto-ongeluk beslaat hij ook niet meer de paarden zelf. Maarrrr….. de paardenliefde stopt nooit… dus afbouwen…..
Sommar wat
Door: Jaap Boon
Paar jaar terug gaf een kleinzoon een apart kado, “Samen met opa Bramen Plukken”. Regelmatig hesen we alle kleinkinderen in overalletjes of “mag vies worden” kleren en op naar de bramen. Eerlijk, ze waren niet allemaal zo fanatiek, maar dat oma klaar stond met van die ongelooflijk heerlijke pannekoeken zorgde voor volle emmers. Daar kwam trouwens nog bij, dat ze later als heuse standwerkers op de durper markt hun spaarpotten flink konden vullen van de regimenten door oma gemaakte potten jam.
Dit moet sterk in onze genen zitten. Vorige week plukte ik bramen in het valleitje voor de Lemoensberg en zag mezelf daar nog als hummel tussen die ontiechelijk hoge struiken banjeren. Mocht ik met oma mee, die daar met een hele rits vrouwen door de duinen alle struiken liep af te grazen. Dat was toen beslist niet als therapie, fitness training of milieubewustzijn, maar voor broodnodig beleg op het dagelijks brood als afwisseling van broodje suiker of tevredenheid. Rozebottels, Rode-, blauwe-, zwarte-, vlier-, duindoorn-, kruisbessen, pruimen enz. belandden daarvoor ook in de emmers om als potten jam of sap naast de wekpotten met allerlei groenten in de kast of kelder te staan.
Mijn vader was een bramoloog pur sang met vaak 2 emmers per dag, onze gangkast was altijd trappend vol met sap in Grolsch beugelflessen ! (Vooruitziende blik ?) Rij ik in de auto door de scherpe bocht bij de Sluftervallei, zie ik hem met een emmer in de hand maast de fiets lopen met een man, die de fiets aan de bagagedrager om hoog houdt. Pech pa ? “Nee, die vent hangt aan m’n fiets”. Bleek een briesende boswachter die hem 10 meter achter het prikkeldraad had betrapt en persé wou weten wie hij was. Toen ik hem vriendelijk verzocht op te rotten, rende hij – als altijd – op z’n blote kakken als een gems het fietspad op. Later gaf de rechter Pa een paar tientjes boete, maar riep ook Staatsbosbeheer op, veel coulanter daarin te worden en vooral het door mijn vader gehate prikkeldraad weg te halen, wat mede hierdoor vrij snel daarna gebeurde.
Nu zie ik weinig collega’s om me heen, want is het alleen nog hobby. Toen hadden hier de meeste huizen een groentetuin, slachtte onze buurman buiten regelmatig een paar eierenleggers. Een ander bracht af en toe een gestroopte haas of konijn, alles vers uit de natuur. In veel huizen stond hooguit één keer in de week vis of vlees op het menu.
Dit soort dingen ligt allemaal al ver achter ons. Er zijn hier en daar nog wat bakkers, slagers, kaas- en visboeren, biologische winkels en stalletjes langs de weg, maar al jarenlang halen we heel veel onder één dak, dat van de supermarkt. Vaak verdwaal je in de assortimenten en kun je de nieuwe producten files niet omzeilen. Kijk eens hoe steeds meer meters gevuld worden met nieuwe smaken , 40 soorten thee, koffie, beschuit, yoghurt en pap en allerlei kant en klaar eten, vega spullen, zelfs vlees en worst ! (da’s toch anders dan toen), wat wel betekent dat veel mensen dat dus fijn vinden.
Net als met alle zaken zou ik zeggen, doe wat je plezierig vindt, “Ieder z’n Meug”, ik doe straks een broodje met een flinke klodder eigen gemaakte BRAMEN jam.
Staat te kiek/stond te kiek
Door: Anneke en Leo Saal
Staat te Kiek: Wie is dit? Oplossingen kunnen naar redactie@achterderugediek.nl
Stond te Kiek:
In “Stond te Kiek” stond Frans Stark. Frans geboren aan de Vuurtorenweg nr. 77. Frans heeft vrij recent het stokje overgedragen aan zijn zoon, die een prachtig appartementen complex heeft laten bouwen. Frans en Jolanda wonen nu aan het Keidelplein nummer 15 en genieten van het durpse leven.
Plopperdeplop
Door: Marga Boudewijns
Ik zal beginnen bij mijn leeftijd, die is 65 jaar. Voor de goede verstaander is dat van belang om bijvoorbeeld mijn kennis van hedendaagse attributen en programmakennis in te schatten.
Zoals vele Texelaars en dus zeker ook de Achter de Rugediekers bestel ik nogal eens wat online, er is veel te verkrijgen op ons eiland maar niet alles en soms wil je ook wat meer keuze of gemak (want thuisbezorgd). Zo kreeg ik onlangs een pakketje door de bus (ja het paste in de brievenbus). Daarin zat (zie onderstaande foto) een geel plastic voorwerp en een gekopieerd handgeschreven briefje met daarop de tekst die vermeldde dat ik een cadeautje kreeg omdat mijn bestelling vertraagd was, er werd niet vermeld om welke bestelling het ging maar de afzender stond er bij.
Ik was me niet bewust van een vertraagde bestelling maar kon wel achterhalen waarom het ging. Het ging om een nieuwe wc-bril die we inmiddels al een paar dagen in huis hadden, tsja… Vervolgens ging ik me druk maken om de gek die me ongevraagd een dik stuk geel rubberig/kunststof/plastic toestuurde in deze tijd van plastic verspilling.
Daarna kwam de vraag: Wat is dit eigenlijk voor een ding, wat kun je er mee? Dat stond n.l. niet in het briefje en ook niet op de verpakking. Was het een vorm om paaseitjes te maken of om iets in te bakken? Je weet wel zo’n siliconenvorm? Zowel mijn man Melle, die een half jaartje jonger is als ikzelf, hadden geen idee wat het was.
Melle die goed thuis is in allerlei internet toepassingen is er uitgekomen wat het was. Er is een app genaamd Google Lens en als je daar het voorwerp in scant, geeft de app aan wat het is en het was…. Een pop it fidget. Maakt dat nu voor u lezer alles duidelijk? Voor fervente TikTokkers waarschijnlijk wel maar voor ons niet. De oplossing: het is een spelletje en het schijnt voor kinderen en volwassenen ontstressend te werken. Je hebt ze in allerlei vormen, maten en kleuren. Je kunt het aan 2 kanten gebruiken en je moet die bolletjes indrukken, dan hoor je een plopgeluid. De spelregels kun je op Internet vinden. Maar goed, dus een ongevraagd en onterecht ontvangen cadeautje gekregen, wij zijn er al op uitgekeken maar als we er iemand een plezier mee doen, neem contact op met de redactie@achterderugediek.nl dan komt het naar je toe (wie het eerst komt die het eerst maalt… en locatie: Achter de Rugediek).
Cultureel erfgoed aan de Hoofdweg
Door: Karla van Rooijen
Na een zomer waarin ik door allerlei omstandigheden nogal vaak ons mooie eiland heb moeten verlaten, ben ik gelukkig weer thuis. Het voordeel van een tijd ergens anders te zijn geweest, is dat het kan maken dat je de eigen omgeving weer extra waardeert. In mijn geval is dat zo. Het maakt mij niet zoveel uit wat voor weer het is. In eerste instantie lijkt het na mijn terugkomst of het meteen herfst is geworden en dan geniet ik van de jagende wolken. Het woest wuivende riet staat torenhoog. De striemende regen maakt dat ik mijn huis waardeer als veilige haven. Maar de zomer blijkt nog niet definitief voorbij. Er volgt nog een mooi “ na – zomertje”. Ik kan nog even volop genieten van het weidse uitzicht van de polders. De indrukwekkende grote zwermen vogels die zich verzamelen voor de grote reis zijn ieder jaar weer adembenemend. De spectaculaire luchten met prachtige kleuren als de zon onder gaat zijn een prachtig schouwspel waar de dag mee wordt afgesloten. Ik geniet niet alleen van de mooie natuurverschijnselen op Texel, ik geniet ook van de gewone dingen die onderdeel uitmaken van mijn leven op ons eiland. Iedere dag is er genoeg te doen: ik ga bijvoorbeeld op de fiets boodschappen doen bij mijn oude vertrouwde PLUS of werken in de tuin, ik ga voorlezen in de bibliotheek of lopen langs de dijk of op het strand. Vaak kijk ik ook even in de agenda wat er nog meer wordt aangeboden aan activiteiten.
Voor de radio had ik al gehoord dat het op 14 en 15 september de landelijke open monumentendagen zouden zijn. Ook op Texel zijn natuurlijk monumenten. Het zijn er best wel veel zelfs. Ik moet kiezen.
Dan kies ik natuurlijk om te beginnen voor wat de Cocksdorp te bieden heeft. Tot mijn grote genoegen valt mijn oog dan op een monument wat te bezoeken is en wat al lange tijd mijn nieuwsgierigheid heeft gewekt. Er staat bij dat op drie tijdstippen op zaterdag 14 september bij de brievenbus meer verteld zal gaan worden over dit monument. Iedere keer als ik op de fiets naar de PLUS ga, kom ik langs dit monument, gewoon aan het eind van de Hoofdweg. Het is een huisje wat mij al vaak was opgevallen en waar ik nieuwsgierig naar was. Veertien september, open monumentendag, is mijn kans.
Zo kom ik op een stralend zonnige dag in september aan bij ons eigen Cocksdorper monument.
Er staan twee groene stoelen klaar en op een daarvan zit een dame die mij hartelijk welkom heet.
Ze heet Corinne Sieger en ze is de eigenaar van het huisje. Al snel blijkt dat op dit tijdstip geen sprake is van een groepje belangstellenden; ik ben de enige toehoorder. Gelukkig voor Corinne is het een prachtige dag en zijn er in de ochtend al aardig wat mensen geweest. Voor mij is het gelukkig omdat het piepkleine huisje niet geschikt is om met een groep van binnen te bekijken, maar groot genoeg om mij als enige belangstellende te ontvangen. Ze had zich voorbereid op toeristen, maar de mensen die tot nu toe waren geweest waren Texelaars. Veel van wat ze had voorbereid was bij hen al bekend. Ik ben als het ware er tussenin: ik woon nog niet zo heel lang op Texel, ik weet wel wat, maar beslist niet zoveel als de mensen die op Texel zijn geboren en getogen. Ook Corinne komt van oorsprong niet van Texel. Ze is hier wel van kinds af aan heel veel geweest.
Haar vader nam begin jaren zeventig van de vorige eeuw het besluit om zijn leven om te gooien en hij vestigde zich toen als landbouwer op Texel. Op het land wat in zijn bezit kwam stond dit huisje. Het was totaal vervallen en onbewoonbaar verklaard. Haar vader zag echter dat een huisje als dit behoorde tot het culturele erfgoed van Texel. Hij heeft zich toen sterk gemaakt om het huisje helemaal op te laten knappen in de oorspronkelijke staat door een bekend restauratie architect. Ook het gemak, oftewel de plee, is toen helemaal in oorspronkelijke staat opgeknapt.
Er zijn heel veel van deze huisjes geweest op Texel. Het waren de huisjes voor de arbeiders die hoorden bij de boerderijen. Deze boerderijen waren gebouwd rond 1850, toen het economisch beter ging in Nederland. Op de boerderijen woonden zetboeren. Dit huisje hoorde bij boerderij Bern. Corinne laat een foto zien van een advertentie ergens rond 1910 in de Texelse Courant was geplaatst. In die advertentie vraagt de boer van Bern om een knecht. De knecht wordt naast 6 gulden per week, spek en schapenmelk ook met gratis wonen beloond.
De meeste huisjes zijn zo langzamerhand verdwenen maar door de inspanning van de vader van Corinne is dit huisje sinds 1982 van buiten en deels ook van binnen in de oorspronkelijk staat behouden gebleven.
Het gemak, wat een stukje achter het huisje staat, is het enige in Noord-Holland wat nog in deze staat is. Helaas heeft het gemak de afgelopen winter extreem veel last gehad van wateroverlast. Als er niks werd gedaan, dreigde het alsnog door de wateroverlast ten onder te gaan. Corinne heeft het gemak niet nodig, maar omdat zij, net als haar vader het belang inziet van het behoud van cultureel erfgoed, heeft ze door drainage aan te leggen voorkomen dat het zou vergaan. Het ziet er weer keurig uit.
Omdat het huisje te klein is om een groep te ontvangen, maar ik gelukkig dit tijdslot alleen ben, mag ik het huisje ook van binnen zien. Stel je voor: te klein voor een groep! De mensen die er hebben gewoond zullen hun hoofd hebben geschud……. Toen zij er woonden waren het twee huisjes en in ieder huis woonde een gezin. Er was een kamer met een bedstee en de kinderen sliepen op zolder, gewoon naast elkaar onder het pannendak. Van mijn moeder, die in haar kinderjaren ook zo sliep weet ik dat in de winter soms de lakens ’s morgens bevroren waren……..
Er was geen keuken in de huisjes. Alleen een pomp, een moestuin buiten en waarschijnlijk een kippenhok. In de haard werd gekookt. Wel was er een “ hossie”, dat is een soort schuurtje. Het hossie wat er nu is, is niet oorspronkelijk. Via dat “hossie” kwam iedereen binnen. In het “hossie” stonden de klompen,daar lag het turf om te stoken en ook werd daar gereedschap opgeslagen. Het gemak werd door beide gezinnen gebruikt. Hoe het leven was staat beschreven in het boek: Boerenbouwkunst op Texel van Wilma Eelman.
Het boek is te vinden in de bibliotheek in Den Burg. Van binnen is het huisje nu aangepast aan de moderne tijd, maar wel met respect voor he origineel. Zo zijn de kleuren nog hetzelfde als toen, de balken zijn gebleven en ook de haarden in beide kamers zijn nog intact. Met de prachtige tegelplateaus erachter zijn het ware pronkstukken. De luiken naar de zolder en de bedsteden waren voor de restauratie al verdwenen en zijn niet teruggekeerd. Nu is het een huisje met een dubbele woonkamer, twee slaapkamers op zolder, een keuken en een badkamer met WC.
Het uitzicht aan beide kanten is prachtig! Aan de voorkant over de landerijen naar de Cocksdorp en aan de achterkant over de landerijen richting de waddendijk. Er lopen schaapjes achter het huis en in de boomsingel staat een kast voor Torenvalken. Dit jaar zijn er vijf jonge torenvalken geringd. Dat is toch prachtig! Ook al is er steeds minder grond agrarisch in gebruik, toch is het landschap gelukkig nog open met weidse vergezichten. Wat zou het fijn zijn als ook dat voor de toekomst bewaard blijft!
Fix Brigade
Een muntje op straat …
dat raap jij toch ook op?!
Het zal je verbazen hoeveel euro’s de FIXbrigade aan energiebesparing in jouw woning kan vinden. Minder tocht, een warmer huis in de winter en slimmer met CV en stroom in de zomer.
Bel ons 0222- 31 49 39 of meld je aan www.fixbrigadetexel.nl
… wees de kou in huis voor !
Weet je nog hoe je er vorige winter bij zat? Kreeg je het huis wel warm?
Was het koud in de gang? Kwam de kou van de gang de kamer in? Dat raampje achter de bank? Stijve nek, zwabberend kaarsje op tafel?
Bel de FIXbrigade om je te helpen. Die kunnen o.a. de deuren of openslaande ramen tochtvrij maken. Nodig de FIXbrigade uit en ga samen met jou door je huis lopen. Hoe is het met je voordeur? Wat doen de ramen in de woonkamer en keuken? Waar kwam afgelopen winter ook alweer de kou vandaan? Jij kent je huis het beste. Wij kunnen je met uitleg, tips en vooral praktisch doen een helpende hand bieden om de kou in huis te verminderen.
… Je vergeet de kou zo snel met al het mooie weer van afgelopen tijd.
Wees het voor !
Hoe eerder je belt hoe sneller de kans dat je maandbedrag naar beneden kan gaan.
Gun het jezelf; “Baat het niet schaadt het niet, toch?”
Je loopt geen risico. Alleen voordelen. En het is gratis als je inkomen niet boven de 140% van minimum komt. Dan kost het materiaal je ook niets en monteren doen wij met alle plezier voor je.
Bel 0222- 31 49 39 en vraag naar Gemma, die schrijft je nummer en adres op en Roland belt voor afspraak om langs te komen. En hij of Mart gaat met je op zoek naar de kou lekken bij je.
De vrijwilligers van de FIXbrigadeTexel staan er weer klaar voor.
Hulp gevraagd!
Het gaat goed met Achter de Rügediek; er komen steeds meer artikelen en foto’s binnen en steeds meer mensen lezen de krant. Daarom willen we graag wat meer hulp hebben met het maken van de krant. Wij zoeken iemand die kan helpen met de redactie van de krant en we zoeken iemand die kan helpen met het in elkaar zetten van de krant.
Lijkt het je leuk om te helpen met het maken van Achter de Rugediek, stuur dan een e-mail naar redactie@achterderugediek.nl .
Blijf kijken!
Door: Klaas de Jong
Onze ‘bestekbekken’!
Het zal velen niet ontgaan zijn dat er rond De Cocksdorp (maar ook elders op het eiland) weer grote groepen Lepelaars zich verzamelen. De grote trek gaat immers binnenkort weer beginnen voor deze vogels, sterker nog, veel van de volwassen vogels zijn al weg, maar de jonge vogels gaan wat later. Ze zoeken voedsel rond de Volharding en staan met vloed te slapen bij Dorpzicht of in de Slufter. Het leuke is dat de Werkgroep Lepelaar onverminderd hard heeft gewerkt en ook dit jaar weer vele Lepelaarjongen heeft geringd, zowel in de kolonie op de Schorren als op Vlieland en enkele andere plekken in het Waddengebied. Deze geringde exemplaren kun je nu regelmatig zien staan tussen hun soortgenoten.
Sinds 2019 krijgen de vogels een grote witte ring met een code van 4 karakters erop. Daarvoor kregen ze een combinatie van vijf verschillende kleurringen en een aluminiumring aangemeten, waardoor er heel veel mogelijkheden waren, maar zelfs die mogelijkheden raakten in de loop van de tijd op, waarop dit nieuwe ringschema werd ingevoerd. Een nadeel van het oude schema is dat je bij vogels in ruste, vaak op één poot, de helft van de code (3 van de 6 ringen) niet kon lezen. Je moest dan vaak veel geduld hebben. In het nieuwe ringschema is het natuurlijk nog steeds mogelijk dat de vogel de poot met de ring intrekt, maar in dat geval heb je er in ieder geval geen weet van.
Het aflezen van de ringen wordt erg gewaardeerd door de Werkgroep Lepelaar (dat wil zeggen: als je de aflezing dan ook doorgeeft natuurlijk). Zij kunnen dan weer een stip op de kaart zetten en verzamelen zo veel informatie over ieder geringd individu. Het leuke is dat je als aflezer van zo’n kleurring ook nog beloond wordt voor je moeite, want de onderzoekers sturen jou dan vervolgens de gehele levensgeschiedenis van zo’n Lepelaar op. Als dank voor je hulp, zeg maar. In het geval van jonge vogels, die afgelopen juli zijn geringd op de Schorren bijvoorbeeld, is dat nog niet zo heel spannend en ben je soms zelfs de eerste die de vogel meldt na het ringen. Dat is dan ook wel weer leuk. Maar soms heb je geluk en vind je een ‘oudje’ van 10 of meer jaar oud. Deze vogels hebben dan vaak een indrukwekkende life history, waar soms ook Frankrijk, Spanje of zelfs Afrika op staan. Superleuk om te zien waar zo’n vogel is geweest, dat-ie vaak dezelfde route volgt (of soms juist niet) en waar-ie onderweg allemaal stopt. Het is een aanrader om eens te gaan kijken in een groep Lepelaars!
Blijf kijken!
www.vogelsoptexel.nl
Van Vlieland naar Texel
Door: Chiel de Graaf
Het ontstaan van Eierland.
Tot de 13e eeuw was Eierland een deel van Vlieland, het was gescheiden van Texel door het Anegat dat ongeveer lag waar nu De Slufter is. Aan het eind van de 13e eeuw ontstond het Eierlandse Gat dat Eierland van Vlieland scheidde waarna Eierland een zelfstandig eiland was.
Rond 1550 slibde het Anegat tussen Eierland en Texel dicht waardoor Eierland verbonden werd met Texel.Het was toen een gebied van zandbanken en kwelders dat uiteindelijk alleen nog bij extreem hoog water onderliep. In 1625 werd besloten tot het aanleggen van een zanddijk, deze moest de ontstuimige zee noordoost van Texel die regelmatig de noordkust van het toenmalige Texel bedreigde, beteugelen. Aan de oostzijde van een breed strand werden in 1629 obstakels van riet en rijshout aangelegd. Deze moesten stuivend zand vasthouden. In 1630 werd de aldus verkregen Zanddijk met de hand opgehoogd en hier en daar gedicht.
Eierlandse polder.
In 1835 werd, onder leiding van Nicolaas Joseph De Cock, begonnen met de inpoldering met als doel het gewonnen land te gebruiken voor landbouw. Zo ontstond de Eijerlandse polder waarin het dorp De Cocksdorp en de buurtschappen Midden- en Zuid Eierland ontstonden.
Vanaf 1836 vestigden zich veel zetboeren vanaf Zeeuwse en Zuid Hollandse eilanden zich in de nieuwe polder en zij namen, naast hun bedrijfsinventarissen, vaak ook hun arbeiders mee. De namen van veel boerderijen verwijzen naar de herkomst van deze mensen. Ook mijn verre voorvader kwam vanuit Melissant naar Eierland en vestigde zich op Bouwlust.
Eijerlandse Huis.
Voor de aanleg van de zanddijk was Eijerland eigenlijk een hoge zandbult met wat aangewassen land, een nagenoeg onbereikbare plek. Er stond één woning, het Eijerlandse Huis, dat was gesticht ten behoeve van schipbreukelingen en voor de strandvonderij. Ook voor de postdienst naar Vlieland en Terschelling was het van belang. De bewoner noemde men kastelein en had het recht van beweiding en oefende er de jacht, de vogelarij en de visserij uit.
Eieren.
De naam Eierland duidt erop dat op het vroegere eiland veelvuldig eieren werden geraapt, vooral meeuweneieren. Deze eieren gingen massaal naar de Amsterdamse bakkerijen. Men at alleen de dooiers en die smaakten totaal niet vissig volgens Pieter van Cuyck, een kunstschilder uit Den Haag die regelmatig Texel bezocht. Hij schreef:
“Nu houden onze paarden stil voor het Landhuis op het Eijerland; daar gaan de jagers naar het duin, en de vogels vliegen met duizenden rondom ons, terwyl de kar met de blinkende koperen kannen, die tot aan den hals met melk gevuld zyn, uit het veld thuis koomt; maar wy helpen de dames van de wagen, om, na wat ontbeten te hebben, op de vermaakelyke eijerjagt te gaan.
Ongeloofelyk is het onnoemelyk getal van nesten en eijeren van allerlei soort, welke men hier aantreft; men kan zich aan geene zyde wenden, zonder, om zoo te spreken, twee of drie nesten onder de hand te hebben; (…) de Kastelein van het Landshuis heeft in de maand Mey zes of zeven menschen in zynen dienst, alléén om die eijeren te vergaderen, waar uit men van derzelver meenigte kan oordeelen; hij pleegt er dertig duizend naar Amsterdam te zenden, ten dienste van de koekebakkers. Aldus Pieter van Cuyck.
Texels Welzijn
Kom erbij! In de week tegen eenzaamheid en op de landelijke Burendag
Zaterdag 28 september van 13.00 tot 16.00 uur Het Eierlandsche Huis
Thema : De Durper Soepsteen
De saamhorigheid op Texel is groot. Desondanks vallen er soms mensen tussen wal en schip.
In het teken van De week tegen eenzaamheid en de landelijke Burendag nodigen we je graag uit voor De Durper Soepsteen! Kom gezellig langs en neem die middag wat mee voor een ander zoals een ingrediënt voor de Durper Soep (b.v. bouillon, groente, vermicelli etc.) of wat lekkers als cake, frisdrank etc.
Geniet van het contact met je dorpsgenoten, speel (samen) een Oud-Hollands spel met jong en oud, neem plaats aan de Thematafel en hoor meer over de magie van de Soepsteen. Op zijn officieel laatste dag roert beheerder dorpshuis Ruud in de soeppan met als hoofdingrediënt de Durper Soepsteen. Jong en oud is welkom.
Meehelpen die dag? Bel dan Geert van Texels Welzijn : Tel. 06 – 17203472.
Informatiepunt/maandelijkse inloop Texels Welzijn in het Eierlandsche Huis
Voor wie? Inwoners De Cocksdorp en de polders vanaf 18 jaar
Wanneer? Iedere eerste Woensdag van de maand van 13.00 tot 15.00 uur
Waar? Het Eierlandsche Huis
Sinds een paar maanden zijn de Dorpswerkers van Texels Welzijn informatiepunten gestart, zo ook in de Cocksdorp. Je kunt zonder afspraak binnen lopen voor vragen over welzijn/zorg in de breedste zin van het woord. Denk b.v. aan aanvraag DigiD of personenalarmering, ondersteuning bij contacten met overheid, informatie over vrijwilligerswerk, ondersteuning voor jou als mantelzorgerer, invullen formulieren overheid etc.
Liever een afspraak maken voor een huisbezoek? Neem dan contact op met Geert Naber, Dorpswerker De Cocksdorp, tel. 06-17203472. Of mail naar g.naber@texelswelzijn.nl .
Ondersteuning (jonge) mantelzorgers
In Nederland zijn er maar liefst 5 miljoen mantelzorgers, mensen die vrijwillig zorgen voor een naaste. Daar zitten soms ook hele jonge mensen bij. Dankbaar werk maar soms ook ontzettend lastig om te combineren met werk, school of andere verplichtingen. Het gaat dan niet alleen om de factor tijd maar vooral mentaal kan het erg uitputtend zijn.
Mantelzorgers kunnen op verschillende manier ondersteund worden. Bij Texels Welzijn werkt een mantelzorgconsulent die mantelzorgers met elkaar verbind, praktische tips geeft, een luisterend oor biedt etc. Ze kan ook samen met de mantelzorger kijken naar de mogelijkheid van respijtzorg of helpen bij een aanvraag voor ondersteuning vanuit de WMO.
Meer informatie? Bel de mantelzorgconsulent van Texels Welzijn, Cobie Daalder, via telefoon 0222-312696 of via welzijn@texelswelzijn.nl
Jonge mantelzorger?
Ben jij een jonge mantelzorger, d.w.z. jonger dan 25 jaar? En wil je leuke activiteiten ondernemen met andere jonge mantelzorgers zodat je je verhaal eens kwijt kunt en/of er even lekker uit bent? Neem dan contact op met Maroucha Stolk van Texels Welzijn, tel. 06-20137627 of via mail m.stolk@texelswelzijn.nl .
Café Brainstorm Texel
Jaarlijks krijgen maar liefst 135.000 mensen in ons land te maken met de gevolgen van hersenletsel. Bijvoorbeeld door een val, een auto-ongeluk, een beroerte of door een hersentumor of chronische ziekte. De impact is vaak enorm. En niet alleen voor hen zelf maar ook voor de omgeving.
Therapie Wolf en Texels Welzijn organiseren regelmatig informatie- en ontmoetingsmomenten rond NAH (niet aangeboren hersenletsel). Het eerstvolgende Café Brainstorm vindt plaats op Woensdagavond 18 september , aanvang 19.30 uur, locatie De Buureton Den Burg (Beatrixlaan 43).
Voor aanmelding of vragen : Texels Welzijn, tel. 0222-312696 (www.texelswelzijn.nl / welzijn@texelswelzijn.nl ) of Therapie Wolf, tel. 0222-312342 (info@therapiewolf.nl)
Programma Alzheimer Café najaar 2024
Het Alzheimer Café is een trefpunt voor mensen met dementie, partners, familieleden en vrienden. Ook hulpverleners en andere belangstellenden zijn van harte welkom. Elke maand kunnen bezoekers en mantelzorgers elkaar ontmoeten in het Alzheimer Café (De Buureton Den Burg) en met elkaar praten over zaken die ze meemaken met betrekking tot dementie en de hulpverlening. En dat allemaal in een gemoedelijk sfeer. Het programma duurt ongeveer 2 uur.
Zaterdag 21 september : Wereld Alzheimer Dag – zie de komende informatie Texelse Courant
Dinsdagavond 24 september : gastspreker Ruben Zomerdijk (psycholoog bij Geriant) over beginnende dementie
Dinsdagavond 29 oktober : mantelzorger Eveline Bakker aan het woord
Tot slot – de Dorpswerker….
We merken regelmatig dat mensen, en zeker hier op Texel, het lastig vinden om om ondersteuning te vragen. Maar daar zijn we juist voor! Geheel kosteloos!
Als dorpswerker bieden we:
- Snelle , vertrouwelijke en kosteloze hulp bij sociale vragen (over werk, gezondheid, inkomen, contacten met de overheid… etc…)
- Ondersteuning (jonge) mantelzorgers
- Vraag en aanbod vrijwilligerswerk
- Activiteiten voor ontmoeting en ontspanning
- Ondersteuning bij bewonersinitiatieven
- Regelen van thuisdiensten zoals Tafeltje Dekje, klussenhulp en ziekenhuisvervoer
- Advies over veilig zelfstandig thuis blijven wonen
- Een luisterend oor
Maak gerust een afspraak met ons voor een huisbezoek of kom de 1e woensdag van de maand tussen 13.00 en 15.00 uur naar het Eierlandsche Huis.
Mail of bellen? Geert Naber, g.naber@texelswelzijn.nl of 06-17203472.
Texel Airport
Door: Mike de Bruijn
Het seizoen zit er min of meer op. Net als vorig jaar was het voor het vliegen geen stabiele zomer. Het was niet zo rustig als in 2023, maar het was zeker ook niet druk. Slechts enkele perioden was het bedrijvig op onze luchthaven. Dat alles heeft vooral met het weer maken. Bij onweersverwachting in Nederland, zullen er weinig toestellen van andere vliegvelden naar Texel vliegen. Zijn de buien ook nog eens rond of boven het eiland, dan zal parachutespringen lastig worden. Al met al hebben we een gemiddeld jaar tot nu toe, omdat er in het voorjaar door het wisselvallige weer ook geen uitschieters waren.
We hadden gehoopt dat september mooi nazomerweer zou opleveren. Dat is niet helemaal gelukt. Uiteraard was het vorige week wel even lekker weer, maar vorige week donderdag hadden we te maken met mist en lage bewolking. Pas na 14.00 uur konden we veilig de lucht in. Zo waren er meer dagen in september dat het vliegweer niet ideaal was. Daarnaast hebben we ook last gehad van werkzaamheden aan de infrastructuur van Lelystad Airport. Daardoor was deze luchthaven de eerste twee weken van september gesloten. Veel bezoekende vliegtuigen komen van Lelystad naar Texel toe gevlogen en dat was nu dus onmogelijk door de sluiting. Laten we hopen dat de komende maanden de echte herfst een beetje uitblijft en dat het niet zo nat wordt als vorig jaar in het vierde kwartaal. Niet alleen voor onze landingsbanen goed, maar ook voor de boeren om te kunnen oogsten.
Verder hebben we in augustus onze Texel Fly-in moeten annuleren vanwege de slechte weersverwachting. Na het bestuderen van de alle weermodellen namen we op woensdag de beslissing dat er in het weekend niet veilig van en naar Texel gevlogen kon worden. Gelukkig stormde het inderdaad op vrijdag, maar einde van de dag klaarde het op en was er een prachtige zonsondergang. Even dachten we dat we de verkeerde beslissing hadden genomen, maar van vrijdag op zaterdag werd het ‘vies’ weer en was het inderdaad op zaterdag te slecht om te vliegen. Ook was het geen weer voor een airfair. Tijdens deze markt zouden een aantal luchtvaart gerelateerde bedrijven hun ‘waar’ tonen. Ook zouden er een aantal nieuwe vliegtuigmodellen te zien zijn. Kortom, ook achteraf waren we blij met onze beslissing om de fly-in te annuleren.
Ondertussen kijken we al vooruit naar volgend jaar en gaan we weer twee evenementen plannen. De inmiddels beroemde fly-in Cinema, waarbij wij een stuk of 30-40 vliegtuigen voor een groot opblaasbaar beeldscherm zetten om ‘s avonds een film te kunnen kijken, is een zekerheidje in mei. Wellicht kunnen we het nog combineren met 80 jaar bevrijding Texel waar op 20 mei bij stil wordt gestaan. Eind augustus organiseren we weer de Texel Fly-in. Hopelijk kan deze na twee jaar afgelastingen nu wel doorgang vinden.
Overigens hebben we vorige maand onze ‘airportcar’ vervangen door een 100% elektrische Nissan. We hadden dit type auto al zien rijden bij Stolk Mechanisatie en Christiaan Stolk was er erg over te spreken. Na wat zoeken op het internet vonden we een knappe tweedehands en uiteindelijk heeft Garage Dros de auto opgehaald en voor ons rijklaar gemaakt met trekhaak en zwaailicht. 53 Graden Noord heeft vervolgens de Nissan gestickerd, zodat het nu een unieke Texel Airport wagen is. Met onze zonnepanelen kunnen we de auto voorzien van ons eigen stroom.
MAB
Door: Emily Boersen-Westdorp (Secretaris MAB-Club Texel)
Op ons terrein beschikken we over een mooi motorcrosscircuit. Ook hebben we (vaak) een minibaan beschikbaar voor de jeugd. We draaien een competitie waarin de meeste leden meedoen, van peewee’s tot viertakten. Het motorcrosseizoen 2024 heeft nog 2 clubwedstrijden van de 8 te gaan, en de Gerrit Zijm 4 uurscross als afsluiting. Op een aantal weekenden per jaar na is het mogelijk om in het weekend vrij te trainen.
De DMX Noord, heeft tien competitiewedstrijden op verschillende banen in Noord-Nederland waar de MAB deel van uit mocht maken, verspreid over twee dagen. We hadden een mooie opkomst van ongeveer 230 rijders die voor alle punten streden. Elke rijder ging met een fijne herinnering naar huis na hun overzeese wedstrijd.
Ook hadden we een nieuwe opzet dit jaar; de Open Zwarte Cross kwalificatie. Wij zijn gevraagd om daar deel van uit te mogen maken. Er zijn vijf banen over Nederland verspreid waaronder Texel waar de kwalificatie werd gehouden. Voor de MAB was dat wel een unicum. Wij hebben samen met Living For The Weekend, die organisator is van de Zwarte Cross Open, er een prachtige en sportieve dag van gemaakt. De vijftien beste rijders van elke klasse mochten door naar de halve finale in Halle. En daar gingen de beste veertig door naar de finale op de Zwarte Cross in Lichtenvoorde.
De clubwedstrijden zijn altijd leuk en goed bezet!
Dan hebben we in november de Gerrit Zijm 4 uurs cross op het parcours van ongeveer 4 á 5 kilometer. Een prachtig evenement om neer te zetten wel bekend in de motorcrosswereld.
20 en 21 juli j.l. heeft het Speedweekend autocross plaatsgevonden. Bij deze wil ik nog rectificeren vanuit het vorige stuk dat wij geen Bangerstox-klasse meer hebben, maar de Saloon Stockcar heeft als klasse meegedaan dit jaar met de eerste autocross en het Speedweekend. Het was een geslaagd weekend, met 217 rijders aan de start. Zaterdag reed elke deelnemer 2 manches en was er de mogelijkheid om mee te doen aan de dash for cash, een extra manche, waarbij de nummers 1, 2 en 3 geld kunnen winnen. Op zondag reed iedere klasse ook 2 manches en was het daarna tijd voor de finales! Tijdens het Speedweekend mogen de rijders van de overkant kamperen op ons terrein. Op vrijdagavond melden de eerste rijders zich, op zondagavond loopt het terrein weer leeg. We hadden mooi weer, gezellige mensen, we kijken er geslaagd op terug, en kijken uit naar de autocrossen 2025!
Zonder vrijwilligers geen MAB-club. Binnen alle secties zijn vrijwilligers actief die zorgen dat alles draait tijdens trainings- en wedstrijddagen en dat het terrein wordt bijgehouden. Daar zijn we dankbaar voor! Dit jaar hebben we met onze vrijwilligers een heerlijke barbecue avond gehad. Mocht je het leuk vinden om binnen een sectie vrijwilliger voor de MAB te worden, ben je uiteraard van harte welkom.
Durperhonk
Inhoudsopgave