Jaargang 37 nummer 5 – Achter de Rügediek

Voorpagina

Door: Gerhard Smeenk

maart 2024

Voorwoord

Door: Melle Boudewijns

Inmiddels zien we ook regelmatig de zon weer maar begin februari, toen ik dit voorwoord schreef, was het grijs en zeer nat. Deze grijze periode bracht echter ook mooie dingen voort; zo gebeurde er veel achter de schermen van Achter de Rügediek. Chiel de Graaf heeft veel geschreven over herinneringen aan zijn jeugd, het ontstaan van Polder Eierland, de trein van de Duitse bezetter en nog meer. In de komende Achter de Rügediek edities plaatsen we steeds een artikel van hem.

Ook heb ik een aantal potentiële rubriek schrijvers benaderd om te vragen of zij regelmatig een bijdrage willen verzorgen. De eerste toezegging is inmiddels binnen.

Achter de Rügediek heeft inmiddels een nieuwe bankrekening, deze wordt voortaan beheerd door de penningmeester van de Dorpscommissie. Peter Witte (gedurende vele jaren de penningmeester van Achter de Rügediek) heeft te kennen geven te willen stoppen in de zomer van dit jaar en de ABN bank wil ook geen rekening meer verstrekken als je niet een officiële stichting of vereniging bent. Vandaar dat Achter de Rügediek de financiën heeft overgeheveld naar de Dorpscommissie van de Cocksdorp (waar wij juridisch onder vallen).

Sinds de start van de digitale Achter de Rügediek bestaat er een domein achterderugediek.nl, maar nu zijn alle e-mail adressen ook omgezet naar dit domein:

redactie@achterderugediek.nl voor e-mail naar de redactie
abonnee@achterderugediek.nl voor het aanmelden van een nieuwe abonnee
advertentie@achterderugediek.nl voor advertentie gerelateerde e-mail

Het Hotmail email adres bestaat nog wel maar wij gaan daar afscheid van nemen in de zomer van dit jaar.

Achter de Rügediek is ten alle tijden terug te vinden op Internet gewoon via je browser https://www.achterderugediek.nl en via facebookpagina https://www.facebook.com/profile.php?id=100075843317556

De lente zorgt voor een kink in de kabel

Door: Karla van Rooijen

Het is Lente!
“Maart roert zijn staart” en “doet April wat hij wil”: het zijn rijmpjes die ik vroeger heb geleerd. Er wordt mee bedoeld dat het weliswaar lente is, maar dat dat niet betekent dat het dus vanzelfsprekend mooi weer is; storm, regen en sneeuw zijn nog mogelijk……. Ik heb trouwens ook geleerd dat de lente op 21 maart begint en dat kon ik goed onthouden want het was de dag waarop mijn vriendinnetje jarig was.
Tegenwoordig spreken we van de meteorologische lente en die begint veel vroeger.

Dat heb ik dan weer van Willemijn Hoebert, die altijd de voorspellingen doet na het NOS-journaal. Maar deze kennis is allemaal helemaal niet nodig, want ik hoef maar naar buiten te kijken en dan zie ik al allerlei knol- en bolgewassen in bloei. Ook zie ik speenkruid en bottende takken. Ik zie lammetjes buiten en in het gras bloeien de madeliefjes weer. Het is zelfs al nodig om te maaien…….. Dat zijn toch overduidelijke lenteboden! Tegen de tijd dat jullie dit lezen, is er vast al veel meer in bloei.

Ook de vogels keren terug van weggeweest en met het terugkeren van de vogels, keren ook de gasten terug naar Texel. Verschillende jaarlijks terugkerende logés hebben zich al gemeld! Er zijn altijd gasten die zich aankondigen, maar er zijn ook gasten die zomaar komen aanwaaien, zoals bijvoorbeeld mijn oud-collega de bioloog. Hij kan zomaar op komen duiken, met soms een paar studenten in zijn kielzog die hij de fijne kneepjes van het bestuderen van de lepelaar bij gaat brengen. Hij beweert dat hij vroeger een half jaar op Texel bij de Halm heeft gewoond toen hij stage moest lopen voor zijn studie. Hij was blij verrast toen hij ontdekte waar ik woonde en sindsdien komt hij regelmatig aanwaaien, want hij houdt van Texel en zeker van de Cocksdorp.

En ook al weet ik heus wel dat ik nog rekening moet houden met kou en nattigheid, toch krijg ik plotseling de kriebels. Ik begin te bruisen van energie en heb ineens reuze zin om aan het werk te gaan. Op mijn telefoon krijg ik ongevraagd tips over wat ik in deze tijd van het jaar kan doen in de tuin. Dat ga ik ook heus wel doen, maar het opruimen van de schuur en vooral het uitruimen van het tuinhuis heeft mijn voorkeur, want juist dit is de plek is waar ik graag met mijn gasten rond een vuurtje de avonden doorbreng………..

Vlak voor plotseling de lente uitbrak, op zo’n dag dat het de hele dag regende en het plots aan het einde van de dag toch nog even opklaarde, was ik begonnen aan een verzonnen projectje in het kader van stukjes schrijven voor onze dorpskrant. Ik hoorde namelijk op de radio, een man die vertelde dat hij, als hij ergens een mini-bibliotheek ziet, er een boek uitzoekt. Een mini-bibliotheek is zo’n kastje aan de weg waar boeken instaan die mensen hebben gelezen en waar je gewoon een boek mag pakken en waar je ook gewoon een boek wat je zelf al hebt gelezen, in terug kan zetten. De man van de radio struinde de mini-biebjes in zijn buurt af en schreef dan in zijn wijkblaadje een stukje over het boek wat hij had gelezen. Ik vond het een heel leuk idee.

Dezelfde week ging ik weer voorlezen in onze bibliotheek in Den Burg. Dat voorlezen doe ik iedere vrijdag van de maand. Eerst een kopje koffie of thee en een koekje en dan ga ik, of mijn vriendin, een paar stukjes voorlezen uit een boek. Deze keer had ik een verhaal gevonden van Vonne van der Meer. Het ging over een vrouw die nog maar kort in een grote flat woonde met heel veel buren. Die buren zag ze jammer genoeg bijna nooit omdat iedereen het altijd zo druk had. Op een dag was er in de hal door een van de bewoners een boekenkast getimmerd en die kast was vol gezet met boeken. Vanaf dat moment werd het voor haar stukken leuker om in de flat te wonen. Ze ging regelmatig even kijken naar de boeken en de mensen die boeken uitzochten en dan vermaakte ze zich daarna met fantasieën over die mensen. Door een bijzonder boek wat haar raakte, kreeg ze persoonlijk contact.

Terwijl ik dit voorlas, schoot mij ineens te binnen dat wij dit eigenlijk ook hebben in de Cocksdorp.
Er zijn natuurlijk geen flats en de meeste mensen zullen genoeg boeken hebben, maar wij hebben wel een grote boekenkast waar je boeken uit kunt pakken en ook weer boeken bij kunt zetten.
Gratis!

Toen ik bij “Die twee….” in het Eierlandse huis was, had ik een hele grote boekenkast gezien….. Het regende en regende en regende dagen achtereen……… Weer om te lezen! Ik bedacht me dat het misschien leuk zou zijn om een boek uit de boekenkast van het Eierlandse huis te gaan lezen en net als de man van de radio voor jullie een stukje, een recensie, te schrijven over het boek. Toen het weer aan het eind van de middag opknapte ben ik op de fiets gestapt en er naar toe gefietst met het voornemen om een boek uit te zoeken en een bakkie te doen bij “Die twee….” Jammer genoeg waren de heren niet aanwezig, wat natuurlijk niet gek is op zo’n druildag. Ik wilde al bijna teleurgesteld weer weggaan, toen ik zag dat de deur in het midden van het gebouw wel open was. Toen ik naar binnen stapte zag ik inderdaad een boekenkast!

Er stonden best goede boeken in en voor ik het wist had ik drie exemplaren uitgezocht:
De Da Vinci code, schijnt goed te zijn en heb ik uiteindelijk nooit gelezen, Van muizen en mannen van John Steinbeck, ooit gelezen voor mijn lijst Engelse boeken op de middelbare school omdat het zo lekker dun was en Nederlandse Sagen en Legenden waar verhalen in staan als: Hoe Groningen aan zijn Kiek in’t Jatstraat komt……..

Gauw naar huis, lekker lezen en er dan een stukje over schrijven……en natuurlijk hopen dat er dan meer mensen in ons dorp gebruik gaan maken van onze eigen bieb……
Dit was het plan……. helaas is het bij een plan gebleven……

Het bleef bij een plan omdat er twee kinken in de kabel kwamen. De eerste kink was dat de lente uitbrak, waardoor het zonde was om binnen te zitten. De tweede kink was dat ik ineens alle energie wilde steken in het op orde maken van mijn tuinhuis om gasten te ontvangen want net als de vrouw in mijn voorgelezen verhaal vind ik bezoek erg leuk. Het tuinhuis is aan alle kanten open met gaten en kieren en de wind heeft er naar hartenlust allerlei troep in kunnen blazen. Ook hebben allerlei spinnen er hun web gesponnen. Dat maakt het geheimzinnig, maar ook ronduit vies. Gauw de ragebol erdoor………
Het huis staat vol met tuinmeubelen maar ook met kopjes, borden, glazen pannen en bestek……… kortom; alles wat over was in de familie heeft hier een plek gevonden.

Ik pak de grote kruiwagen en breng de hele boel naar de keuken, zodat alles in de afwasmachine weer helemaal fris en schoon gewassen kan worden. Met een glimlach laat ik alles door mijn handen gaan.
Een glimlach omdat de spullen oude herinneringen oproepen………. de borden die we gebruikten bij het kamperen, de kopjes gevonden bij Dorcas, de pannen, nog gebruikt op een schoolreis……. maar vooral de soepkoppen van mijn oma…….. ze had ze ooit gratis gekregen bij de Royco-soep, ze hebben zachte zoete kleurtjes en die kleurtje pasten totaal niet bij de grote ruwe werkhanden van mijn ooms die er hun erwtensoep uit slurpten……. Het is lente, het tuinhuis is weer schoon en netjes, de gasten kunnen komen!

En de boeken?
De boeken lopen niet weg. Die blijven rustig liggen en als het op een dag in de tuin een drukte van belang is door een handvol levendige kindertjes, dan neem ik de boeken mee en ga ik heerlijk rustig lezen op een terras aan zee….. En wie weet……… misschien schrijf ik dan ooit nog een keer een stukje over de boeken die ik gelezen heb.

Onze boeren

Door: Marga Boudewijns

Interview met Pieter en Marjet Langeveld, Slufterhoeve, Slufterweg 200, De Cocksdorp

Eigenlijk was dit interview gepland voor de januari editie maar door ziekte mijnerzijds en drukke werkzaamheden van de kant van Pieter en Marjet, haalden we de januari editie niet, maar, met alle gemak, de maart editie wel. Pieter en Marjet komen beiden van een boerderij en wonen sinds 2020 op de Slufterhoeve in een mooi nieuw onderkomen.

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

Pieter en Marjet zijn beiden 31 jaar. Ze kenden elkaar van school en later kwamen ze elkaar tegen in het uitgaansleven. In 2017 zijn ze getrouwd en hebben in middels twee kinderen. Lisa van 6 jaar en Juup van 1 jaar.

Hoe zijn jullie hier op de Slufterhoeve terecht gekomen?

In 2020 hebben zij de boerderij Princehagen van de Familie Van Der Sar overgenomen. Zij hebben nu een mooie nieuwe plek gerealiseerd onderaan de voet van De Slufter. Zo konden Pieter en Marjet ook een eigen plek creëren met als extra een mooie boerderijcamping en een aangepast huis met B&B. Ook de extra agrarische grond en gebouwen die daarbij zaten waren een extra toevoeging aan de boerderij waar zij actief in zijn. Ze zijn eerst in het oude huis gaan wonen en plannen gaan maken voor het maken van een nieuw huis. Lisa heeft het Rett-Syndroom waardoor er aanpassingen nodig waren voor de toekomt.
Ze hebben daar nu met elkaar een mooie plek van gemaakt en voelen zich daar erg thuis.

Kunnen jullie wat vertellen over het bedrijf?

Het bedrijf bestaat uit de boerencamping op Nieuw Breda, op de Postweg, dat is de boerderij van de ouders van Pieter, en de boerencamping Slufterhoeve. De camping op Nieuw Breda wordt beheerd door de moeder van Pieter, Annemiek, en Marjet runt de camping op de Slufterhoeve en de B&B die zij aan huis hebben. Daarnaast is er het boerenbedrijf (akkerbouw) op Nieuw Breda en de Slufterhoeve. Arnold Langeveld, de vader van Pieter houd zich op de boerderij sinds dit jaar meer op de achtergrond in verband met zijn nieuwe functie als hoogheemraad waterveiligheid bij het Hoogheemraadschap Hollands Noorder Kwartier (HHNK).
Het Boutique hotel op de Postweg, naast hoeve Nieuw-Breda, is eigendom van de zus van Pieter en zijn ouders.
Gastvrijheid en mensen om het huis hebben is Pieter en Marjet met de paplepel ingegoten. Beiden zijn opgegroeid met verhuur en gasten om zich heen. Zij zijn het gewend en vinden dat het ook het eiland een meerwaarde geeft. Je hebt er je brood van en er zijn dankzij het toerisme veel voorzieningen hier. Voorwaarde voor hen is wel dat het eiland leefbaar moet blijven. Hun B&B gasten hebben een eigen ingang en ze verhuren 3 kamers. Het linnengoed wordt gecombineerd met het Boutique hotel en de ontbijtjes voor de gasten komen daar ook vandaan. Het reserveringssysteem van de camping en dat van de B&B is hetzelfde en dat werkt efficiënt. Marjet en Pieter staan met al het werk voor elkaar klaar. Ieder doet zijn eigen ding in het bedrijf maar zij springen altijd bij wanneer dat nodig is om er voor elkaar en het gezin te zijn.

Er lopen ook wandelroutes over hun landerijen. Dat wordt geregeld vanuit De Lieuw (Agrarische Natuur- en Landschapsvereniging Texel), Pieter maait die routes zo nodig 1 a 2 keer per jaar.
De boerderijen (Nieuw-Breda en Slufterhoeve) beslaan ongeveer 160 a 165 hectare grond waarvan ongeveer de helft eigen bezit, en de rest pachtgrond. Op de boerderij zijn drie weknemers om met elkaar het werk rond te zetten, er is altijd werk. Boer zijn is niet het meest lucratieve beroep, er zit wel veel waarde in de grond maar het rendement is eigenlijk te laag voor het geld dat er in zit, behalve als je hoogwaardige gewassen teelt zoals pootaardappelen. De kwaliteit van het gewas is dan bepalend, het weer of keuringsinstanties kunnen de waarde verminderen of vermeerderen. Als de pootaardappel van mindere kwaliteit is dan wordt die bestemd voor menselijke of dierlijke consumptie en is de prijs een stuk lager.
Pieter en Marjet voelen zichzelf rijk door de vrijheid van het eigen baas zijn op een mooie plek en het dicht bij de natuur staan. Als boer sta je heel dicht bij de natuur want je bent er van afhankelijk.
Wat je teelt is verschillend, een voorbeeld daarvan is het telen van uien. Pieter was er mee gestopt, de kwaliteit was wat minder en met de afnemer ging het ook wat minder. De afgelopen 2 jaar waren de uien echter wel weer duur. Nu overweegt Pieter om toch weer uien te gaan telen. Hij vindt het een mooie teelt maar er moet wel veel gebeuren om de uien gezond te houden.
De pootaardappelteelt is zijn grootste bezigheid. Aardappelen mag je maar eens in de 3 jaar op hetzelfde perceel telen. Verder teelt hij suikerbieten, graan en vogelgerst. Dat laatste wordt iets breder gezaaid voor het nestelen van vogels en er worden aanvullende eisen gesteld aan grondbewerking en gewasbescherming. Er komen kruidige/bloemige akkerranden en hij doet aan weidevogelbeheer. De gerst is bestemd voor het Texelse bier of veevoeder, ook dat hangt af van de kwaliteit. In principe is vogelgerst een rustgewas om de bodem te laten herstellen van de intensieve teelt van pootaardappelen en suikerbieten. Op zijn grond worden ook wel tulpen en narcissen verbouwd door anderen, dat wordt vroeg geoogst en daar kan daarna dan een groenbemester op staan. De groenbemester bindt stikstof in de bodem en zorgt voor een betere doorworteling.
De veehouderij heeft voedergewassen nodig zo als mais voor de koeien, hier wordt grond voor geruild. De veehouder, b.v. de zus en zwager van Marjet, verbouwd mais bij hen en zij verbouwen pootaardappelen bij de veehouder en dat doen ze ook met anderen veehouders. Een mooie bijkomstigheid van vee is dat zij duurzame meststoffen produceren die de akkerbouw goed kan gebruiken. De veehouders moeten een deel van hun mest afzetten. Pieter kan voeraardappelen leveren en stro en eventueel hooi in jaren dat er graszaad wordt geteeld. Als je een goed gewas wil oogsten moet je bemesten, groenbemester alleen is niet genoeg, groenbemester moet je ook iets geven om te groeien. Rioolslib (menselijke reststromen) wordt tegenwoordig verbrand, het zit vol met mineralen maar je mag het niet gebruiken. Dierlijke mest kunnen ze wel gebruiken, die cirkel (van aardappel naar voeding voor het dier naar mest) werkt. Door de samenwerking tussen boeren krijg je goed werkende cirkels. Op Texel wordt veel samengewerkt tussen de veehouderij en akkerbouw.

Hoe staat het nu met het pilotproject: De zoete toekomst?

Arnold Langeveld, Pieters vader, is altijd al bezig geweest met het onderzoeken van mogelijkheden om aan extra zoet water te komen voor de landbouw op Texel. Destijds was men bezig met het verzwaren van de waddendijken, Arnold had het idee om een extra buitendijk te maken en daar tussen een zoetwaterreservoir aan te leggen. De Waddenzee is echter een werelderfgoed. Het plan is ook nog overgenomen door een adviesbureau, Planet Texel, maar het is niet gelukt.
het idee van het opslaan van zoetwater is iets waar veel boeren in de zomer aan denken maar hoe ga je dit doen. Hier moet je soms out of de box denken en creatief zijn en lef tonen. Er zijn veel boeren sceptisch over het project waar we nu mee bezig zijn. Maar als het lukt kan het een oplossing zijn voor veel problemen, niet alleen op Texel maar ook wereldwijd. Verzilting wordt een groter probleem maar ook de clusterbuien en extreme droogte. Het systeem is in een pilotfase en er zijn veel obstakels zoals vergunningen, het zuiveren van drainage water en het opslaan van het zoetwater in de diepdrain.

Hoe staat het nu met de Landbouw Centrale Texel?

De gebouwen van de Landbouwcentrale zijn eind vorig jaar verkocht aan Familiebrouwerij Diks. Het depot wat zij hielden van Agrifirm is verplaatst naar Oudeschild bij van Zuilen, daar is nu ook de graan opslag en overslag. Het pootaardappelen sorteren op de locatie van de landbouwcentrale is gestopt. Familie Diks gaat er weer iets moois van maken, wat uitstraling en leven geeft en dat is weer goed voor het eiland.

Hebben jullie nog hobby’s/nevenactiviteiten?

Pieter en Marjet genieten in hun vrije tijd vooral van hun gezin, bij hun familie zijn en leuke dingen doen met vrienden. Op een mooie zomer dag lekker in de tuin genieten van het mooie plekje daar halen zij allebei hun rust en energie uit.
Pieter heeft altijd veel aan stockcar racen gedaan en daar ook veel mee bereikt. Dat doen ze met het hele gezin en team waar ook veel gezelligheid bij komt kijken. Dit jaar kiest hij voor de wedstrijden waar hij zin in heeft en niet meer een hele competitie of een heel clubkampioenschap. Hij speelt al zaalvoetbal vanaf zijn 12e bij verschillende teams. Hij speelt nu bij De Krim 1. Er wordt alleen in het winterseizoen gespeeld, hij kan daar zijn energie kwijt en er is een gezellige sfeer onderling. Hij zit in het bestuur van de BVSR, dat is de Belangen Vereniging Stockcar Rijders en in de ledenraad van Agrifirm

Sommar wat

Door: Jaap Boon

Regelmatig koersend over de Hoofdweg zie je de groeiende rijen betonwanden van wat nu een nieuw hotel zal worden, maar eens school was. Wie weet dat eigenlijk nog en wat herinner ik me nog van de scholen die we eerder hadden aan deze kant van de Rügediek ?? Maar effe in onze nu digitale krant schrijven, dan blijft het voor eeuwig opgeslagen “In the Cloud”. Laat ik bovenaan, dus op Durp, waar ik zelf vast en zeker een voorbeeldige leerling was, beginnen.

Deze school was in vieren gedeeld met drie les lokalen en zelfs een gymzaal met natuurlijk een groot schoolplein en een voor mij eens minder plezierige zandbak. Stierenvechten was een gewild spel, de kleintjes op de schouders van de grote jongens en dan mekaar eraf zien te sleuren. En ja hoor, ik zeilde van oersterke Piet Saal af met m’n hoofd op de houten rand, volgens dokter Feikema goed voor een hersenschudding, dus een paar dagen plat in een donkere kamer ! Het beste plan voor vervanging van de school vond de gemeente dat van firma Gieze, die er een nuttige plek voor grote mensen bouwde, jaren verhuurd door firma de Muy , inmiddels allemaal van losse eigenaren : appartementengebouw de Holymarkt met op de begane grond drie winkeltjes. Tevoren werd aangebouwd aan het Eierlansche Huis, waarheem de school verplaatste. De loop van kinderen tussen klassen en gymzaal door het naar sigaretten ruikende café gedeelte werd door de leiding verfoeid en werd al snel inzet tot de bouw van de huidige school, overigens nog de enige in de Noordkop en hopelijk blijft die nog wel heel lang bestaan.

Tot voor kort stonden er dus nog twee voormalige schoolgebouwen in Midden Eierland, het nieuwste was een klein schooltje aan de Wageningse (nu) Oorsprongweg, gebouwd nadat veel uit de kast was gehaald om hoe dan ook onderwijs daar te behouden. Dit was geen lang leven beschoren en het gebouwtje is nu een woonhuis met praktijkruimte. Die eerste school denk ik wat grinnikend aan terug uit de tijd dat die na jaren trouwe intellectuele opvoed dienst werd bewoond door familie de Jong. Mijn Ulo vriend scharrelde met een dochter en in het begin stond ie nogal es op z’n Puch buiten te wachten maar werd al rap door Pa binnen gelaten na zijn gejeremijeer dat het zulk “kouwe kloten” weer was. Later werd de school omgetoverd tot het para hotel De Kievit, waar vele jaren onze markante rijdende- en tevens dorpswinkelier (de oude Centra van ome Jaap vd Kooi, nu restaurant Mr de Cock) Dirk Leegwater de hotelier was en het verkocht heeft aan de families Rienks van het Paracentrum.

In Zuid Eierland doet het robuuste Paaseiland Moai beeld (ter plekke gebeeldhouwd door een inwoner van Paaseiland) nou niet meteen denken aan een school en ook de naam van Eiland Galerij geeft je die link niet, maar het prachtig gebleven gebouw brengt je natuurlijk wel terug naar je jeugd. En …. als je dat nog nooit gedaan hebt, ga toch eens langs, want je ziet niet alleen schitterende schilderijen van Niek en prachtige klei sculpturen van Kerstin, maar ze hebben daar een heus compleet in oude stijl ingericht leslokaal, waar velen eens heerlijk terug kunnen dromen naar die goeie ouwe…. en de jeugd in opperste verbazing die vervlogen sfeer kan opsnuiven.
Dit is zomaar wat eigen gedachten over de scholen, heb je aanvullingen, verbeteringen, mooie verhalen, schroom vooral niet dat te melden, daar wordt “Achter de Rügediek” aantrekkelijker van.

Staat te kiek/stond te kiek

Door: Anneke en Leo Saal

Staat te Kiek: Wie is dit? Oplossingen kunnen naar redactie@achterderugediek.nl

Stond te Kiek:

In staat te Kiek stond Jo Flens. Jo is een geboren en getogen Eierlander en woont op Hoeve Gent aan de Postweg nummer 45, waar hij eerst samen met zijn vader, daarna zelf tot 2016 heeft geboerd. Jo werkte heel veel samen met de Familie Zegers. Jo is niet meer actief in de agrarische sector, Jo is zg. agrariër in ruste.

FIXbrigade Texel

De FIX brigade – u heeft er eerder over gelezen – is warmgedraaid en op zoek naar meer.
“Nu met de kou kan ik echt een verschil voelen met voorheen: minder tocht in huis, dus minder kou! Het maakt verschil wat jullie doen. Dank!!”

De FIX brigade is voor mensen met weinig inkomen. We weten dat juist mensen rond het minimum letterlijk in de kou zitten. Krijg je het huis niet warm en/of durf je de verwarming niet hoger te zetten? We helpen je gratis en praktisch de koude (tocht) buiten te houden.

Gratis? Ja, gratis materiaal en vrijwillige klussers. Dus, weet je iemand die in de kou zit of zit je zelf in de kou? Niet omdat je van kou houdt, maar omdat je geen geld hebt of bang bent voor de rekening, meld je dan aan.

Meld je aan
Bel 0222- 31 49 39 en vraag naar Gemma, elke werkdag tot 12 uur. Ze werkt bij Texel Energie en schrijft voor ons je aanmelding op. En dan komen Mart en/of Roland langs. Hoe sluiten de deuren? Sluiten de ramen goed? Zijn tochtstrippen handig? Is er radiatorfolie? Enzovoort. Ze gaan met jou door elke ruimte om praktische oplossingen te bedenken, zodat de warmte binnen blijft. En de kou buiten.

Een FIX duo gaat aan de slag. Zo plaatsen ze onder deuren strips. Bij kieren gebruiken ze kit. Bij voordeuren vervangen ze waar nodig de rubbers. Achter radiatoren plaatsen ze folie voor meer warmte. Ze kijken of de CV goed staat en bij ramen zorgen ze dat die goed sluiten en niet tochten. Sloten stellen ze af. En ze kijken naar ventilatie, zodat je toch gezonde lucht in huis houdt.

Wij staan klaar!
Dit zijn de vrouwen en mannen van de FIXbrigade-Texel.
Vrijwilligers, die jou helpen om je huis warm te houden. Het zijn mannen en vrouwen, die je kunt vertrouwen. Ze maken tijd vrij voor jou. Zonder oordeel komen ze helpen, dat is hun doel.

v.r.n.l.: Dirk, Wim, Henk, Roland, Anne, Jan, onze 2e Jan, Anne, Anouk en Mart

De FIX brigade groeit. In groei gaat met groeistuipen. Soms duurt het daardoor iets langer dan we willen, voordat we langs kunnen komen.

Aanmelden kan ook via de mail.
Stuur een berichtje met je naam, adres & telefoonnummer naar: info@fixbrigadetexel.nl

Nieuws van de gemeente

Komt u meehelpen op een stembureau?
Op donderdag 6 juni 2024 vinden de Europese Parlementsverkiezingen plaats. Gemeente Texel zoekt enthousiaste inwoners die tijdens de verkiezingen willen meehelpen bij een stembureau op 6 juni van 7.00 tot 15.00 uur of van 15.00 uur tot +/- 23.00 uur (als het tellen van de stemmen op partijniveau klaar is). Ook zijn we op zoek naar tellers die willen meehelpen op 6 juni vanaf 21.00 uur.

U ontvangt hiervoor een vergoeding. Om uzelf voor te bereiden volgt u een (verplichte) e-learning via uw computer. U kunt zich opgeven via https://www.texel.nl/verkiezingen .

AED netwerk Texel

Basiscursus reanimatie en AED
Naar aanleiding van de opfriscursus die Stichting AED netwerk Texel op 16 maart in De Waal organiseert is er veel vraag naar een basiscursus reanimatie en AED.
Daarom organiseren wij extra basiscursussen voor als je langer geleden een basiscursus gevolgd hebt of wil leren reanimeren. De basistraining Reanimatie en AED wordt gegeven volgens de richtlijnen van de Nederlandse Reanimatie Raad, met het certificaat kunt u zich aanmelden bij HartslagNu.

Maandag 18 maart 2024
- aanvang 19:00 uur tot 21:30 uur.
- oefenlocatie Dorpshuis ’t Skiltje in Oudeschild
Donderdag 18 april 2024
- aanvang 19:00 uur tot 21:30 uur.
- oefenlocatie Dorpshuis De Waldhoorn in Den Hoorn
Donderdag 16 mei 2024
- aanvang 19:00 uur tot 21:30 uur.
- oefenlocatie Dorpshuis De Bijenkorf in Oosterend

Voor meer informatie https://www.aedtexel. nl/

Aanmelden kan bij: info@aedtexel.nl , onder vermelding van uw naam, geboortedatum. U ontvangt dan een persoonlijke uitnodiging.

Blijf kijken!

Door: Klaas de Jong

We schrijven 28 januari jl. Koen Stork ziet op waarneming.nl dat er iemand in de Slufter een ‘grote valk’ heeft gezien en denkt aan een Giervalk. Koen meldt dit op de Bird Alert whatsappgroep. Giervalk is met een lengte van tegen de 60 cm en een spanwijdte van 130 cm de grootste valk ter wereld. Het is een broedvogel van arctische gebieden, zoals Noorwegen, Spitsbergen en IJsland, maar ook noord-Rusland, Siberië, Canada en Groenland. Kort is er overleg tussen enkele Texelse vogelaars en wordt Slechtvalk uitgesloten. Het is (was) er echt één! Diverse vogelaars, inclusief ikzelf, trekken er op uit om te zoeken, maar ja, waar te beginnen? Dan is Texel toch opeens best groot. De Giervalk is nog nooit met zekerheid op Texel waargenomen, maar sowieso zeer zeldzaam in Nederland. De meeste jonge vogelaars hebben de soort nog niet op hun lijst en de wat oudere vogelaars herinneren zich allemaal de witte vorm Giervalk die in 1998 op Schiermonnikoog zat. Of de jonge Giervalk die in 2011/’12 overwinterde in Zeeuws-Vlaanderen of de eveneens eerstejaars vogel die in 2008 op de kwelders bij de Dollard zat.

Pas op 31 januari komt de eerstvolgende waarneming. Klaas Ophoff en Willem Wind zitten, zoals gewoonlijk, over zee te kijken bij paal 15 als er een ‘grote valk’ over hen heen vliegt richting zuid. Ik zit op dat moment in de trein naar Schiphol, want ik ga een vogelreis door Suriname begeleiden voor twee weken. Een prachtige bestemming natuurlijk, maar op dit moment was ik toch graag nog even op Texel geweest! Er wordt snel gehandeld en even later pikt Koen de vogel op vanaf de bunker bij Den Hoorn. De vogel jaagt door de Bollekamer. Er komen vogelaars van het vaste land aan om de vogel ook te zien, maar de vogel is ‘kwijt’. Pas om 16.30u, vlak voor donker, komt er een melding, opnieuw uit de Slufter. Ruud van Beusekom en Jos van den Berg zien de vogel op de grond zitten bij het Diepe Gat, maar erg ver weg. Diverse vogelaars haasten zich die kant op, maar slechts een enkeling is op tijd om de enorme valk te zien zitten op een prooi. De volgende dag wordt de vogel al vroeg (8:38u) vliegend gezien door Jeroen de Bruijn. Later zien Koen en zijn vader Vincent eerst 7 Velduilen(!) over de Slufter vliegen, maar kort daarop ook de Giervalk weer, die de vallei achter de Lange Dam induikt. Tegen 10en zit de vogel op een paaltje en om 10:30u wordt hij samen met een Slechtvalk vliegend gezien.

De dagen daarna zit ik in Suriname, maar volg het nieuws van Texel met veel aandacht. Eén van de deelnemers in mijn groep is een twitcher en kan zich ook soms moeilijk losmaken van het idee dat, ondanks de schitterende vogels die we in Suriname zien, er thuis een Giervalk te zien is. “Misschien blijft-ie wel!” praten we elkaar moed in. Op 3 februari komt het bericht dat boswachter Thomas van der Es op 7 december vorig jaar samen met Merijn Loeve een ‘grote valk’ zag met zwaar tegenlicht. De vogel verdween te snel voor een zekere determinatie, maar ze grapten nog tegen elkaar: “Zul je zien dat hier straks een Giervalk wordt ontdekt!”. En zo geschiedde… Voor de Texelse vogelaars, maar zeker ook voor mij in Suriname, wel een pittige mededeling, want de valk was hier dus al maanden zonder dat we het wisten!

Na terugkomst ben ik nog een paar keer naar de Slufter geweest, maar helaas tevergeefs. De vogel is op 20 februari voor het laatst in de Slufter gezien. Op 23 februari zag Nico de Vries een ‘grote valk’ over de Staatsbossen bij De Koog vliegen. Mogelijk was dat de laatste waarneming van de Giervalk op Texel. Een prachtige overwinteraar die als de 403^e soort van Texel de geschiedenis in gaat!

Blijf kijken!
www.vogelsoptexel.nl

Herinneringen aan de oorlog

Door: Chiel de Graaf

Wat ik mij herinner uit mijn jeugd.

De oorlogsjaren.
Ik ben geboren net voor de oorlog (1939) maar mijn eerste herinneringen komen uit de oorlogsjaren. Ons gezin woonde op hoeve “Weilust” aan de Postweg en mijn eerste herinneringen zijn de activiteiten van de bezetters. Er werden in die jaren allerlei verdedigingswerken aangelegd, de vele bunkers herinneren daar nog aan. Zo liepen af en toe over de Postweg groepen vreemd geklede mannen, dat waren de zogenoemde Brits-Indiërs, die in Duitse krijgsgevangenschap op Texel waren gelegerd en werk moesten verrichten voor de Duitsers. Op ons als kind maakten deze mensen een heel vreemde indruk omdat ze er heel anders uit zagen dan we gewend waren en daarom herinner ik me dat waarschijnlijk ook. Wij speelden als kinderen in de zandbak, die voor ons huis was en we zwaaiden naar ze als ze langs liepen en ze zwaaiden terug kan ik mij herinneren. Soms strooiden we sigarettenpeukjes op de weg als ze langs kwamen en die zochten ze dankbaar op.

In de landerijen langs de Postweg werden toen een soort schuttersputjes aangelegd, de bekende ovale betonnen ring werd daar gebruikt om instorten te voorkomen en er werden obstakels geplaatst, waarschijnlijk om mogelijke landingen te belemmeren. Dat was voor ons natuurlijk prachtig speelterrein en ik kan me ook niet herinneren dat we daar werden weggestuurd. In oostelijke richting was er in die tijd ook een spoorlijntje, vanaf een steiger bij Oost naar het vliegveld, dat konden wij zien maar ik kan me niet herinneren dat we er naartoe zijn geweest. Dit zal in de jaren 1942-1943 geweest zijn, ik was toen 3 of 4 jaar en heb aan deze dingen slechts vage herinneringen.
Veel exactere herinneringen heb ik aan 1945 en met name de gebeurtenissen in de maand april, de zogenaamde Russenoorlog. Vooral de beschietingen die af en toe plaats vonden, zoals op een dag de beschieting van Durp vanaf de Noord-Batterij, waarbij mijn opa op Bouwlust om kwam en het huis van ome Wim en tante Annie werd getroffen en zij beiden omkwamen, kan ik mij goed herinneren. Wij stonden buiten op de weg te kijken, ik dacht dat het op een zondagmorgen was.

Chiel jarig 22 mei 1944 (5 jaar) met opa en oma de Graaf

Ook het gedreun van vele vliegtuigen richting Duitsland ligt nog goed in mijn geheugen. Soms waren het er heel veel en dat duurde soms wel een uur of meer. Wij gingen dan naar buiten om te kijken, vooral als het helder was. Ook viel er wel eens een verdwaalde bom in de buurt en daar schrok iedereen enorm van, vooral als dat in de nacht gebeurde.
De strijd langs de Postweg was heel hevig en dichtbij en als kind stonden we voor het raam te kijken naar de lichtspoormunitie, wat natuurlijk een mooi gezicht was maar ook gevaarlijk. Aan de overkant van de Postweg bij BlandenBerg werd op een ochtend een kanon geplaatst en toen de eerste schoten werden gelost sneuvelden op BlandenBerg alle ruiten. We werden toen direct weggehaald bij de ramen omdat het te gevaarlijk werd en hebben ons huis verlaten om achter de boerderij in een van strobalen gemaakt kalverhok enige tijd het ergste af te wachten. Ook verschillende van onze buren waren daar. De overburen, Ab Dros en zijn familie, zochten dekking aan de noordzijde van hun huis, zij hadden daar kleden of zeilen neergelegd waar ze beschutting onder zochten. Hun huis werd tijdens die strijd zwaar beschadigd maar vloog niet in brand. s ’Nachts was hun schuur wel afgebrand. Er zijn in die dagen verschillende boerderijen afgebrand, wij konden De Korenschoof zien branden maar er stonden er nog enkele in brand, in brand geschoten door de Duitsers om de tegenstanders eruit te krijgen. Ook Weilust werd getroffen maar vloog niet in brand, waarschijnlijk omdat het regenachtig weer was en de rieten dakbedekking niet wilde branden

Tijdens dit heftige geweld lag mijn moeder in het kraambed, zij is daar op 12 april bevallen van mijn broertje Wim. Vlak voor het raam van de slaapkamer waar zij lag ontplofte een granaat waarvan de scherven door het raam naar binnen vlogen en één daarvan was door het houten hoofdeinde van het bed gevlogen en dat gat bleef daar als souvenir nog jaren zitten.
Toen de ergste beschietingen voorbij waren zijn wij gevlucht naar Oosterend waar de strijd blijkbaar al achter de rug was. Auto’s waren er niet of konden niet gebruikt worden vanwege brandstofgebrek, dus ging vervoer meestal per paard en wagen of op de fiets. Fietsen kon alleen op een fiets die niet gevorderd was en dat waren er niet veel. Mijn vader had een fiets verborgen in het stro dus wij hadden nog een fiets. Ik zat voorop de fiets bij Nico Schoo, die bij ons onder gedoken was, mijn broertje Henk achterop, en wij reden via de Postweg, Wageningseweg en Oorsprongweg en langs de molen in het Noorden naar Oosterend, tezamen met veel anderen uit onze buurt, de meesten met paard en wagen. Eenmaal in het Noorden werden wij op de wagen gezet waarop mijn moeder lag en zo kwamen wij in Oosterend aan. Tijdens deze tocht zagen we op verschillende plaatsen langs de weg dode soldaten liggen, vooral langs de Postweg. Deze werden later in de berm begraven en na afloop van de strijd weer opgegraven en elders herbegraven. Dat beeld zie ik nog steeds voor me.
Mijn moeder, die net bevallen was, werd liggend op een ladder op een platte wagen vervoerd. In Oosterend werden we in een schoolgebouw onder gebracht maar welk gebouw dat was kan ik me niet herinneren. Samen met mijn drie broertjes (Henk, Hans en Nico) en andere vluchtelingen werden daar verzorgd door een aantal dames omdat mijn ouders beiden in bed lagen, mijn vader was gewond geraakt en mijn moeder lag nog in het kraambed, dat duurde vroeger enkele weken. Zij lagen bij mensen in Oosterend en wij hebben als kinderen ze ook bezocht maar ik kan me niet herinneren waar of bij wie dat was in Oosterend.
Toen de strijd was afgelopen en de rust was weergekeerd zijn wij teruggekeerd naar Weilust, dat was op 26 april. Die datum weet ik nog omdat zich die dag een nieuw drama afspeelde. Mijn broertje Nico, bijna 2 jaar oud, ontsnapte aan het toezicht van zijn verzorgers en verdronk in de sloot voor ons huis. Ik zie nog hoe Nico Schoo en Gerda Benjamins hem uit het water haalden. Zoiets raak je ook nooit meer kwijt.

Mijn ouders waren toen beiden nog herstellende en waren nog in Oosterend. Zij kwamen ondanks dat meteen naar huis en dat moet zeer dramatisch voor hen geweest zijn na alles wat er in de weken daarvoor was gebeurd. Tot overmaat van ramp kwam daar op 29 mei nog bij het overlijden van mijn op 12 april geboren broertje Wim als gevolg van de oorlog.
Volgende keer mijn na-oorlogse kinderjaren.

Alzheimer Café

LEVEN MET DEMENTIE
dementie op jonge leeftijd

            Dinsdag 26 maart 2024

Hoe is het om te leven met dementie? Daarover vertelt ervaringsdeskundige Christa Reinhoudt, die op 47-jarige leeftijd de diagnose ziekte van Alzheimer kreeg. Samen met Saskia Danen is ze regelmatig als spreker te vinden in Alzheimercafés. Zij vertelt open en met humor over hoe de ziekte aan het licht kwam, tegen welke problemen en vooroordelen ze in het dagelijks leven aanloopt: zelfbedachte oplossingen, deelname aan dagbesteding en haar kijk op de toekomst.
Christa was in 2020 te zien in het TV programma Restaurant Misverstand.

Het Alzheimer Café is een informatiebijeenkomst met ruimte om elkaar te ontmoeten, verhalen uit te wisselen en vragen te stellen aan de aanwezige vrijwilligers en professionals. Bij de informatietafel kunt u folders en andere materialen inzien of boeken met betrekking tot dementie lenen. Aanmelding is niet nodig en de toegang is gratis.

Inloop: 19.15 uur met koffie en thee in De Buureton, Beatrixlaan 43 te Den Burg
Start: 19.30 uur, eindtijd 21.30 uur

Meer informatie: Reinalda Slagter 06-57622753, Liesbeth Rijk 06-22811573 , of Texels Welzijn 0222-312696 .

Verslag van Alzheimer Café Texel 27 februari Dementie en euthanasie

Er zijn veel vragen, dilemma’s en onduidelijkheden rondom euthanasie bij dementie. Jacquelien Dros, huisarts / consultatie-arts bij euthanasie (SCEN) en werkzaam bij Geriant, geeft uitleg over de invloed die je zelf kunt uitoefenen op de laatste levensfase met dementie. Rond de honderd bezoekers kwamen op de bijeenkomst af. Hierbij een samenvatting van de belangrijkste informatie.

Wat is euthanasie? In Nederland staat het woord euthanasie voor het zelfgekozen levenseinde met behulp van een arts. Euthanasie is altijd uit vrije wil; een patiënt moet erom vragen. De arts kan een middel toedienen waardoor een patiënt overlijdt. Dit heet officieel: levensbeëindiging op verzoek. Ook kan hij de patiënt een middel geven, wat de patiënt vervolgens zelf inneemt en waardoor hij overlijdt. Dit laatste heet: hulp bij zelfdoding. Deze twee vormen van zelfgekozen levensbeëindiging worden allebei geregeld in de euthanasiewet.

De euthanasiewet. In Nederland is euthanasie strafbaar. In de euthanasiewet staan de voorwaarden waar de arts zich aan moet houden om niet strafbaar te zijn. De euthanasiewet is het resultaat van een lang politiek debat, waarin de NVVE een prominente rol speelde. Ook rechtszaken hebben een belangrijke rol gespeeld.

De euthanasiepraktijk. Euthanasie wordt in de meeste gevallen verleend aan mensen met kanker in hun stervensfase, waarbij er sprake is van ondraaglijk uitzichtloos lijden. Verder gaat het vooral om mensen met chronische ziekten en met hart- en vaataandoeningen. In Nederland wordt ongeveer zesduizend keer per jaar euthanasie verleend.
Er zijn ook mensen die wel in aanmerking komen voor euthanasie, maar voor wie het moeilijker is om het te realiseren: mensen met dementie, mensen met psychiatrische aandoeningen, mensen die lijden als gevolg van ouderdomsklachten en minderjarigen.

Euthanasieverzoek van mensen met dementie. Iemand met dementie kan ook om euthanasie vragen. Dit staat in de wet. De vraag van de patiënt moet wel aan de wettelijke eisen voldoen.

Vraag om euthanasie: aan het begin van de dementie. Iemand met beginnende dementie kan nog zelf om euthanasie vragen. En kan de arts zelf nog uitleggen waarom of wanneer het lijden uitzichtloos en ondraaglijk is. Vaak zijn mensen met dementie bang dat ze steeds afhankelijker worden van anderen. Deze angst telt mee in de beoordeling van het euthanasieverzoek.

Verzoek euthanasie: verder gevorderd stadium dementie. In een verder gevorderd stadium van dementie kan een patiënt niet meer (voldoende) wilsbekwaam zijn om een euthanasieverzoek te doen. Wanneer een patiënt een wilsverklaring heeft opgesteld met een euthanasieverzoek toen hij nog wel wilsbekwaam was, kan dat in de plaats komen van een mondeling verzoek. Het is belangrijk om het schriftelijk euthanasieverzoek regelmatig met de arts te bespreken.

Vraag om euthanasie bij verder gevorderd stadium dementie. Als iemand al langer dementie heeft, kan hij of zij soms zelf geen keuzes meer maken. Dan kan de patiënt niet meer zelf om euthanasie vragen. Euthanasie kan dan alleen nog als de patiënt zijn euthanasievraag in een wilsverklaring heeft opgeschreven. Toen hij nog wel zelf in staat was om zelf keuzes te maken.

SCEN-arts. SCEN staat voor Steun en Consultatie bij euthanasie in Nederland. De SCEN-arts is een onafhankelijke arts die moet worden geraadpleegd als een arts voornemens is om euthanasie uit te voeren. De SCEN-arts is een huisarts die speciaal is opgeleid om steun en advies te kunnen geven aan collega-artsen.

Schriftelijk euthanasieverzoek/wilsverklaring is de vraag om euthanasie die de patiënt opschreef, toen hij nog zelf keuzes kon maken. Een eigen verklaring op eigen papier, liefst in overleg met de partner, is rechtsgeldig. Een voorbeeldverzoek kan via de huisarts worden verkregen of van internet worden gehaald. Deze verklaring ondertekenen en voorzien van datum en met enige regelmaat bespreken met de huisarts en opnieuw ondertekenen. Dan op verschillende plekken deponeren: één thuis, één bij de kinderen en één bij de huisarts. De kinderen hoeven het er niet mee eens te zijn, maar moeten er wel van weten. Het is uiteindelijk de beslissing van de patiënt. De wilsverklaring kan ook worden opgenomen in het Levenstestament. Dit wordt opgemaakt bij de notaris. Tegenwoordig wordt tevens gebruikgemaakt van filmbeelden. Dit is aan te bevelen, juist met het oog op de SCEN-arts, om regelmatig een kort filmpje op te nemen waarin de wensen m.b.t. het levenseinde vastgelegd kunnen worden. Daarmee worden de wensen en vastberadenheid vele malen duidelijker dan op papier. De arts moet zich altijd houden aan alle eisen van de wet. De patiënt moet: uitzichtloos en ondraaglijk lijden; informatie hebben gekregen over zijn medische situatie en vooruitzichten; deze informatie hebben begrepen; geen redelijke andere oplossing meer hebben voor zijn situatie.

Het is daarom belangrijk dat de patiënt in het schriftelijk euthanasieverzoek duidelijk opschrijft wat hij of zij ondraaglijk lijden vindt. De arts kan deze opgeschreven vraag gebruiken als het slechter gaat met de patiënt en zelf niet meer om euthanasie kan vragen. De arts kijkt dan of de vraag om euthanasie voldoet aan de eisen van de wet. Wel is het zo dat de arts meestal niet meer kan controleren of de patiënt met dementie nog steeds euthanasie wil. Mogelijk is de arts niet overtuigd dat euthanasie de wens van de patiënt is. Dan voert hij de euthanasie niet uit. Daarom is het belangrijk dat de patiënt regelmatig met de arts praat. Bij verder gevorderde dementie waar geen euthanasie meer kan worden verleend, kan alleen in een terminale fase palliatieve sedatie (slaapinfuus) worden gegeven. Doel is het verlichten door het bewustzijn van de patiënt te verlagen. Ook hierbij zijn strikte voorwaarden van toepassing. Zo moet er sprake zijn van een beperkte levensverwachting van maximaal twee weken en van lijden dat niet op een andere manier afdoende onder controle gekregen kan worden.

Euthanasie en verzekeringen. Euthanasie wordt vergoed door de zorgverzekeraar: het zit standaard in uw basisverzekering.

Expertisecentrum Euthanasie (EE). Vooral bij hulpvragen met een complex euthanasieverzoek vormt het EE een vangnet. Artsen en patiënten die niet bij hun eigen behandelaar terecht kunnen worden begeleid door het EE. Als de eigen huisarts niet aan uw verzoek kan voldoen is hij/zij verplicht om te verwijzen naar een andere huisarts of naar de EE. Zie: www.expertisecentrumeuthanasie.nl.

Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) is er voor iedereen met vragen rondom het levenseinde. Het adviescentrum van de NVVE staat klaar voor zijn leden. Leden van de NVVE ontvangen vier keer per jaar het tijdschrift Relevant. Lidmaatschap kost € 27,00 per jaar. Zie: www.nvve.nl.
TOT SLOT: Het is belangrijk om op tijd de wensen rondom het levenseinde te bespreken. Met familie, naasten en de arts. Zo kunnen zij zo goed mogelijk rekening houden met de wensen van de patiënt.

Texels Welzijn

Even voorstellen

In de laatste uitgave van ‘Achter de Rügediek’ stond een stukje van Tanja Klaassen, maatschappelijk werker en dorpswerker bij Texels Welzijn.
Sinds 1 februari heeft Tanja een nieuwe collega, Geert Naber. Hieronder een stukje van zijn hand om zich bij jullie te introduceren.

Beste mensen. Ik ben Geert Naber, 60 jaar en sinds 1 februari actief bij Texels Welzijn. Hiervoor heb ik gewerkt als vertrouwenspersoon en welzijnscoach in de regio Midden-Groningen, dit in nauwe samenwerking met verschillende huisartsenpraktijken.

Ik kom het liefst bij de mensen thuis voor een luisterend oor en ondersteun graag wanneer iemand dat goed kan gebruiken. Iedereen heeft tenslotte wel eens een lastige periode waarbij het fijn is dat er iemand naar je luistert en/of advies kan geven in je eigen vertrouwde omgeving.
Ben gespecialiseerd in rouw en verlies en werk graag samen met mensen van latere leeftijd. Daarbij altijd benieuwd naar het verhaal achter de mens. Verder ben ik gewend de handen uit de mouwen te steken en denk graag mee als het gaat om activiteiten in het dorp in de breedste zin van het woord.

Ik kom overigens van het Drentse platteland en woon zelf inmiddels ook achter de Rügediek, weliswaar op een tijdelijk adres. Hoop jullie te ontmoeten de komende tijd. Mocht je me willen bereiken, bel dan gerust 06 – 1720 3472. Ik werk van dinsdag t/m vrijdag. Op maandagen doe ik andere leuke dingen.

Groeten
Geert Naber

Hulp gevraagd!

Het gaat goed met Achter de Rügediek maar toch zijn we nog opzoek naar medewerkers. Vind je het leuk om zes maal per jaar artikelen te schrijven of vind je het leuk om te helpen met het in elkaar zetten van de krant geef je dan op via redactie@achterderugediek.nl .

Zonnebloem Texel

DE ZONNEBLOEM TEXEL IS OP ZOEK NAAR JOU!
als vrijwilliger – als deelnemer – als donateur

Bij de Zonnebloem Texel draait het om mensen. Met een betrokken groep vrijwilligers zetten wij ons in voor mensen vanaf 18 jaar met een lichamelijke beperking die wonen op ons mooie eiland.

Zonnebloem Texel vrijwilliger worden
Als vrijwilliger breng je de buitenwereld binnen bij mensen die vaak aan huis gebonden zijn of zich eenzaam voelen. Naast een bezoek, kun je ook samen een wandeling maken, een hobby oppakken of een keer gaan winkelen. Als vrijwilliger bij de Zonnebloem kun jij mensen met een lichamelijke beperking mooie momenten bezorgen. Er is altijd vrijwilligerswerk dat bij je past.

Zonnebloem Texel deelnemer worden
De Zonnebloem is er voor iedereen met een lichamelijke beperking. Jong en oud. Wie je ook bent en wat je ook graag doet. Wil jij mensen leren kennen met wie het klikt? Wil je eropuit, om dat te doen wat je leuk vindt? Een keer bezoek ontvangen? Of ken je iemand met een fysieke beperking die dat graag zou willen? We hebben leuke uitjes gepland in 2024 waaronder een bezoek aan Dierenpark Hoenderdaell, de Zonnetrein Schoorl, Theater De Kampje Den Helder, een gezellige scootmobiel rit op Texel en nog veel meer. Meld je snel aan als deelnemer van de Zonnebloem Texel!

Zonnebloem Texel donateur worden
De bewegingsvrijheid van mensen met een lichamelijke beperking is vaak beperkt. Sociaal isolement kan het gevolg zijn. Onze Texelse vrijwilligers zijn actief om dat te voorkomen. We gaan op bezoek of nemen iemand mee op pad. Wil je het werk van onze betrokken vrijwilligers ondersteunen? Word dan Zonnebloem Texel donateur.

Ja, ik wil vrijwilliger, deelnemer of donateur van de Zonnebloem Texel worden. Daar zijn we hartstikke blij mee. Stuur een mail met jouw gegevens naar zonnebloemtexel@gmail.com wij nemen dan contact met u op om de mogelijkheden te bespreken. Bellen kan ook naar Els Huisman 0613617920.