Jaargang 35 nummer 5

Voorpagina

Door: Gerhard Smeenk

Voorwoord

Door: Jaap Boon

STROOM !
Keek ik laatst uit het raam en zag ik naast de vuurtoren een hoge kraan die een derde zendmast aan de draad had hangen. Daar moest ik natuurlijk het mijne van hebben en stopte bij een bestelbusje, volgestouwd met allerlei draden en glimmende instrumenten. Ik sprak de meest op een voorman lijkende figuur aan en dat bleek alras duidelijk de juiste. Dit was een tijdelijke mast om de bestaande even te vervangen die een “update” kreeg. Toen volgde in waterval tempo een spoedcursus over allerlei frequenties, satellietsignalen met de exacte verschillen tussen tekst, audio en video, gigabytes, rijkwijdtes (voor elk soort bericht vanzelfsprekend net effe aars snap je). En het belangrijkste; na de update een significant hogere capaciteit en snelheid om te zorgen voor een continu sublieme informatie STROOM !


In mijn jeugd woonde op durp een doorgewinterde zeerot, die alle wereldzeeën al jaren had bevaren. Na rondzwervingen van een jaar ofzo kon hij daar prachtig over verhalen voor veel luisterende oren, die zelf vaak nog nooit van Texel af waren geweest !! “Ik zal aan je denken” zei hij eens tegen een enthousiaste toehoorder en hij hield woord. Die man was dan ook flink over z’n theewater toen de postbode een flinke poos later een wel heel bijzonder geadresseerde ansicht uit nota bene Soerabaja bij hem bracht : Aan “ Lange Hein in het magazijn, tegenover de akker van Gerrit Bakker, Tessel- Holland.” Hoe blij was hij met deze wereldse – voor weinigen weggelegde – berichten STROOM !


Eenmaal voorgoed aan wal (gepensioneerd heet het nu) miste onze zeebonk die wijde wereld meer dan een beetje. Toen hij een artikel over de komst van televisie las, was hij door het dolle heen. Op de eerste advertentie dat op Tessel een TV te koop was reageerde hij meteen en bestelde zo’n apparaat, dat snel werd gebracht. De monteur zocht even een stopcontact, maar……… in het huis van de man lag nog geen kabel met prik (STROOM) !


De laatste tijd wordt niet alleen aan de postweg gewerkt, maar ook er naast bij het vliegveld. Komt daar een nieuwe afslag of oversteek ?? Nee, als ik het goed begrijp komen daar meer en dikkere electriciteits kabels met vanzelfsprekend (veel) meer capaciteit vanaf Den Burg in een nieuw transformator huis. Ja, want we willen meer aircoolen, airfryen, koken, bakken, braden, fietsen, brommen, boosteren, autoën en zeker weten op milieuaardige STROOM !

Da’s nog niet alles, dat station kan niet alleen geven, ook ontvangen, namelijk energie uit zonnepanelen en straks ook windmolentjes (?) want die leveren puur Groene STROOM !

Onze boeren

Door: Marga Boudewijns

Interview met Niels (35), Thea (64) en Edo (63) Rutten van de Theodorushoeve, Eendrachtweg 8.

Ik rijd er heen en de boerderij ligt echt afgelegen aan het einde van de Eendrachtweg die langs het Eierlands kanaal loopt. Deze boerderij is de enige nog volop in bedrijf zijnde boerderij in polder De Eendracht. Niels is bezig op de boerderij en laat mij de koeienstallen zien en de boxen waar de kalfjes in verblijven. Op het moment dat wij door de stallen lopen en Niels vertelt, rijdt er een melkwagen het erf op met een medewerker van Wezenspyk aan het stuur. 60 tot 70% van de melk van de koeien gaat naar Wezenspyk voor de kaasmakerij en dat is de enige koeienmelk die voor de kaas van Wezenspyk gebruikt wordt. De rest van de melk gaat naar Friesland Campina.

Mijn oog valt op een grote plaquette in de muur van 1 van de schuren. Deze steen is door Niels en zijn opa, die de Theodorushoeve heeft laten bouwen, gelegd. De boerderij heet Theodorushoeve naar de overgrootvader van Niels, Dorus Rutten. De afbeelding op de plaquette, is die van de heilige Sint Jozef. De boerderij in Brabant waar de familie Rutten oorspronkelijk vandaan komt had een beeld van deze heilige in de nok van het huis staan. De familie Rutten is Rooms-Katholiek. In de familie komt heel vaak de naam Jozef of Jozefien voor.

Uit welke onderdelen bestaat jullie landbouwbedrijf?

De voornaamste poot van het bedrijf is de veeteelt en dan met name koeien. Er zijn 130 melkkoeien van eigen fok, 75 stuks jongvee waaronder 10 Black Angus koeien (vleeskoeien). Het melken gaat via een melkrobot en met behulp van kunstmatige intelligentie monitoren zij de gezondheid en het gedrag van de koeien. Het gras wordt ingezaaid met kruiden voor de koeien: witte klaver, rolklaver, cichorei, luzerne, karwij en smalle weegbree. Dit ter verbetering van de gezondheid van de dieren. Dat dit zou werken is nog niet echt bewezen, er worden wel proeven mee gehouden maar het is lastig te bepalen of het echt veel verbeteringen oplevert. Er wordt ook aan akkerbouw gedaan, met name suikerbieten en verder voer voor de koeien ( gras, mais en veldbonen). Het bedrijf beslaat 80 hectare waarvan ongeveer 2/3 gras en 1/3 akkerbouw.

Vorig jaar zijn ze begonnen met een boerencamping. Dat is een idee van Niels en ook zijn verantwoordelijkheid. Thea en Edo werken daar op de achtergrond aan mee. De camping heet: Boerencamping De Eendracht en je kunt er loeigoed kamperen, niet alleen door de aanwezige koeien, maar ook de naam van de website (www.loeigoedkamperen.nl). De website ziet er fantastisch uit met kleur en veel informatie waar ik voor dit artikel dankbaar gebruik van heb gemaakt. Er zijn nu 15 plekken, campers kunnen er ook terecht. Ze zijn vorig jaar in juli begonnen en hebben een goed eerste seizoen achter de rug. Ze dachten eerst te veel in een uithoek te zitten om een camping te beginnen maar dat bleek niet het geval te zijn. Veel mensen zoeken juist de rust. De boekingen kwamen naast hun eigen website ook via het VVV en de groepsapp van kampeerboeren op Texel.

Hoe is dit bedrijf ontstaan en wie wonen er?

In 1967 is de Theodorushoeve gebouwd door opa Jan, die heeft ook de eerste stallen gebouwd. Thea en Edo zijn in 1983 getrouwd en beiden werkzaam op het bedrijf. In 1995 hebben zij het bedrijf definitief overgenomen van opa Jan na diens hartinfarct. Thea en Edo hebben ook een dochter die in het Maartenhuis woont. Thea is er een van Witte van boerderij Leiden aan de Postweg. Haar vader komt oorspronkelijk van het bos bij het Gerritslanderdijkje vandaan. Familie van boven de Rugediek gaf haar wel eens het gevoel dat ze op de Noordpool woonde omdat ze in Eierland opgroeide. Zij geeft wel aan dat de boeren in Eierland destijds meer gericht waren op Den Burg dan op De Cocksdorp omdat je daar de winkels en de veemarkt had en daarnaast werd ook gebruik gemaakt van havenplaats Oudeschild. Thea en Edo wonen op de Theodorushoeve. Edo is opgegroeid op de Theodorushoeve. Niels woont dichtbij aan de Hoofdweg.

Niels ging na de OSG biologie studeren in Nijmegen, daar heeft hij ook zijn bachelor gehaald. Hij wilde zich echter meer gaan focussen op veehouderij en met name koeien en dus heeft hij zijn master op de Landbouwuniversiteit in Wageningen gedaan. Vervolgens heeft hij onderzoek gedaan en les gegeven op de faculteit diergeneeskunde te Utrecht. Hij promoveerde daar op een proefschrift over het nut van sensoren die meten hoeveel een koe loopt en herkauwt. In 2017 is hij weer op Texel gaan wonen want werken met koeien is voor hem het mooiste wat er is. Tot vorige zomer heeft hij ook nog voor een bedrijf in Amsterdam gewerkt dat een sensor voor koeien ontwikkelde maar toen er meer project management dan analytisch puzzelen bij kwam is hij daar mee gestopt.

Niels heeft vanaf zijn studententijd in het CDJA gezeten, heeft een zetel in de gemeenteraad en is lijsttrekker van het CDA. Hij geeft aan dat hij zijn politieke werk kan doen omdat zijn ouders meewerken op de boerderij.

Is het moeilijk een boerenbedrijf te hebben in deze tijd?
Het boerenbedrijf is afhankelijk van de natuur. Zij werken met levende have dat levert ook altijd risico’s op zoals ziekte. Droogte kan ook een probleem zijn. Ik vraag hen of het zoetwaterproject (een proefproject in de Eierlandse polder waarbij regenwater opgeslagen wordt in een zoetwaterbel en gebruikt kan worden voor beregening) iets voor hen zou kunnen zijn. Edo geeft aan dat het uitmaakt wat je teelt. Als je een gewas teelt dat goed verkocht wordt kun je makkelijker investeren in dit project. Naast de kosten verwachten zij daar geen gebruik van te kunnen maken omdat hun land dicht bij zee ligt en er te veel drang is van het zeewater. Niels geeft aan dat het grasland er nu goed bij ligt omdat het veel regent. In de zomer als het erg droog is en er alleen nog brak water in de sloten staat, verdwijnt het goede gras en komt er onkruid voor in de plaats, vervolgens wordt het gras dan omgeploegd en komt er een jaar iets anders op te staan, daarna wordt het weer ingezaaid. In het verleden is wel getracht een bron te slaan, echter, hoe dieper men kwam hoe zouter de bodem.

De regelgeving van de overheid maakt het moeilijk. Regels spreken elkaar nogal eens tegen en er zijn er nogal wat. Alles moet controleerbaar zijn waardoor er een enorme administratie ontstaat waarbij je heel goed op moet letten dat er geen fouten worden gemaakt of iets vergeet want dan krijg je of korting of helemaal geen subsidie. Er zijn wel bureaus die dit voor je kunnen regelen maar je moet toch zelf de gegevens aanleveren dus dan doen ze het liever zelf en weet je ook wat er ingeleverd wordt. De melkprijs is ook van belang. Zij krijgen nu 45 cent per liter, terwijl een pak melk in de winkel € 1,10 kost. 37 cent heb je nodig om van te leven (lasten en kosten betalen) en van de 8 cent die overblijven moet je je vervangingen en investeringen doen. 2 Jaar geleden was het 35 cent per liter.


Jullie doen aan agrarisch natuurbeheer wat valt daaronder?
De familie Rutten stemt de bedrijfsvoering zoveel mogelijk af op de Texelse natuur. Zij werken mee aan de bescherming van weidevogels. Via de Vereniging voor agrarisch natuur- en landschapsbeheer De Lieuw worden de nesten gezocht en in de gaten gehouden door zogenaamde nestzoekers. Zij houden, tegenwoordig via digitale hulpmiddelen, het aantal nesten in de gaten. Zij maken gebruik van de digitale kaart van de overheid waarop boeren jaarlijks aan moeten geven welke gewassen ze op de betreffende percelen gaan telen. In 2014 heeft de familie Rutten de Gouden Lieuw gewonnen, waarschijnlijk in verband met het grote aantal eidereenden dat toen op hun land broedde. In 2021 is het eerste kievitsei op Texel op hun land gevonden. Zij krijgen subsidie voor elk nest dat op hun land gevonden wordt en doen ook mee aan het aanleggen van de bloemrijke akkerranden waar ook een geldpotje voor aanwezig is. Zelf genieten ze ook van het weidevogelbeheer en strooien bijvoorbeeld vaste mest op het akkerbouwland waar de vogels dan de strootjes uithalen voor nesten.

Wat zijn je hobby’s?
Niels: Jachthondentraining, racefietsen, thrillers en detectives lezen.
Thea: Lezen, wandelen en vrijwilligerswerk doen bij het Maartenhuis.
Edo: Boogschieten, lezen.

Staat te kiek/stond te kiek

Door: Anneke en Leo Saal

Staat te Kiek: wie zijn dit? Oplossingen kunnen naar rugediek@hotmail.com.

Stond te Kiek:

De vader van de familie van Tongelen is gevlucht van uit België naar Nederland tijdens de eerste WO, samen met nog 1 mlj. landgenoten. Hun moeder komt van oorsprong uit Zuid Limburg.

Ze hebben zich gevestigd in de Cocksdorp, er werden vijf kinderen geboren, Hendrik, Louwietje, Fons (op de foto), Frans (op de foto) en Ria.

Frans is in de Cocksdorp geboren aan de Vuurtorenweg 101, daarna verhuist naar Hoeve Wassenaar nr. 94 daarna nr. 66. Allen aan de Vuurtorenweg. Nu woont hij aan de Krimweg 10 samen met Diny en geniet daar van zijn oude dag.

TOEN en NU

Door: Jan Kersten (TOEN) en Melle Boudewijns (NU)

TOEN en NU toont beelden uit de Cocksdorp en de polders in het verleden en zo veel mogelijk dezelfde beelden nu.

Dit keer aandacht voor de molens in de Cocksdorp. In 1850 werd molen De Eolus (type grondzeiler) aan de Postweg gebouwd. Brand door inslaande bliksem vernielde de molen in 1881. In Amsterdam werd in 1780 korenmolen De Hoop gebouwd. Deze molen verhuisde in 1870/1871 naar Sassenheim. Daarna verhuisde de molen in 1882 op nieuw, dit keer naar de Cocksdorp.

Op 2 september 1920 brandde ook deze molen af, dit maal waarschijnlijk door een oververhitte as.
Nu staat hotel Molenbos op de plek van de oude molen.


Er kwam in 2010 weer een nieuwe molen (tevens uitkijkpunt) in de Cocksdorp. Dit was een speelmolen, gemaakt van hout van de iepen van de Molenlaan. In 2018 werd deze molen afgebroken omdat de molen door houtrot instabiel was geworden.

Bronnen:
https://www.decocksdorp.info/molenbos
https://www.molendatabase.nl/nederland
https://www.molenwereld.com/assets/files/nr-85-september-2005.pdf

Afscheid

Door: Karla van Rooijen – van der Meulen

Afscheid van een warm en hartelijk echtpaar.

Donkere wolken jagen langs de hemel. Storm Corrie is voorbij, maar de onrust is nog gebleven.
Het lijkt bijna onophoudelijk te regenen en harde windvlagen bulderen en lijken alles in beweging te zetten. Zelfs de altijd krijsende meeuwen lijken nu al hun energie nodig te hebben om mee te bewegen in dit onstuimige weer.

Ik ben op weg naar een echtpaar wat bekend staat als warm en behulpzaam en in deze barre weersomstandigheden verheug ik mij daar erg op.
Mensen die houden van reuring en gezelligheid. Mensen die het naar hun zin hebben als andere mensen het leuk hebben en daar graag een steentje aan bijdragen.
Dit echtpaar, wat in 1975 op Texel bij de Krim op vakantie kwam met een tentje en wat uiteindelijk definitief in 2009 op Texel kwam wonen in een huis, hebben de afgelopen vier jaar en drie maanden met verve en al hun inzet Het Eierlandse Huis beheerd. Het zijn Wil en Henk Dielemans.
Omdat Wil en Henk op 1 april – en dat is helaas geen mop – afscheid nemen als beheerders van het Eierlandse Huis, ben ik gevraagd om hen te interviewen voor “Achter de Rugediek”.

Wanneer ik het Eierlandse Huis binnenstap kom ik van de onrust van de regen en de storm in de rust en de warmte van het restaurant en dat voelt meteen goed.
Wil en Henk zitten in het midden aan een tafel. Aan een tafeltje op ander-halve-meter afstand – ze houden zich aan de Coronaregels – zitten een paar toeristen gezellig een biertje te drinken. Later komen nog andere mensen binnen voor een kopje cappuccino. Ook wordt er af en toe gebeld.
Wil heeft zich tijdens een weekje vakantie behoorlijk bezeerd en loopt met een kruk.
Het lijkt hen allemaal niet uit te maken. Wil en Henk doen wat gedaan moet worden en geven iedereen rustig aandacht. Ze vullen elkaar aan. Als de een met iets bezig is voert de ander gewoon met mij het gesprek. Het gaat allemaal even gemoedelijk en gemakkelijk.

Wil en Henk komen oorspronkelijk uit Utrecht en Zeist. Hun vaders werkten beiden op een militair complex. De ene vader als chauffeur en de andere vader als bewaker. Zo hebben Wil en Henk elkaar leren kennen.
Henk is begonnen als Postbode bij de PTT. Hij is later bij Telecom als grondwerker terecht gekomen en uiteindelijk manager geworden. Hij heeft nog iemand opgeleid tot manager van een Primafoonwinkel. Met 55 jaar mocht hij met de vut, maar werd toen nog weer teruggevraagd om te helpen met van alles en nog wat, bijvoorbeeld bij de posterijen ’s nachts in de kersttijd en dan bleef hij daarna ook maar weer, want Henk is duidelijk een aanpakker.
Wil heeft hier op Texel haar sporen verdiend in de Horeca. Ze is begonnen bij het Havenrestaurant en na nog een aantal banen in andere restaurants en activiteiten in de schoonmaak, werd ze gastvrouw bij de Chinees in de Koog. Daar was het op een gegeven moment zó druk dat ze na een paar pogingen bij anderen de hulp inriep van Henk. En Henk wilde dat wel, want Henk wil altijd wel wat nieuws uitproberen.
Henk is toen begonnen in de bediening, daarna heeft hij geholpen in de spoelkeuken en uiteindelijk stond hij achter de bakplaat en dat paste goed bij hem, want hij houdt van koken.

Door de stichting werden ze uiteindelijk gevraagd om beheerders te worden.
Al hun kwaliteiten kwamen hier bij elkaar en goed tot hun recht.
Ze hadden duidelijke plannen en ideeën over hoe ze het gingen doen, waarbij een aantal dingen belangrijk waren.
Mensen moesten zich natuurlijk welkom voelen. Het was daarom belangrijk dat er continuïteit was: dat ze er gewoon waren en niet op een uurtje keken en dat ze vooral flexibel waren en steeds keken wat er mogelijk en haalbaar was.
Wil en Henk zorgden altijd dat alles netjes schoon en netjes was zodat de sportclub, de biljartclub, het koor, de voetbal, de jeugdclub en de theaterlessen voor de kinderen in een schone ruimte komen met blinkende toiletten.

Wil heeft het horecadeel gepacht. Ze is praktisch, flexibel en heeft veel ervaring.
Henk houdt van koken.
Hij is recepten gaan uitproberen en heeft zo zijn eigen recepten ontwikkeld voor spareribs, hamburgers en ook Kapsalon. Samen hebben ze er op deze manier een echt restaurant van gemaakt waar het mogelijk is om naast allerlei dranken ook te genieten van een menuutje met een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert.
Er werden warme groenten bij geserveerd en de sla werd vers klaar gemaakt op het moment dat het nodig was.
Ook draaiden ze hun hand niet om voor het bereiden van stamppotmaaltijden voor hele grote gezelschappen van 73 personen of meer. Daarnaast sloten ze zich aan bij thuisbezorgd.nl.
Het restaurant werd succesvol en vooral ook toeristen wisten de weg te vinden.
Continuïteit, flexibiliteit en gastvrijheid stonden altijd hoog in het vaandel.
Voor late gasten op vrijdag was het heel prettig dat ze in het Eierlandse Huis tot laat terecht konden voor een warme maaltijd.
Voor de kinderen van het jeugdtoneel was het fijn dat ze, als ze net uit school kwamen, bij uitzondering in het restaurant hun zelf meegebrachte broodje mochten opeten voor ze begonnen met de repetities.
Wil en Henk maakten het met een heel slim uitgedacht systeem mogelijk, dat ook in de Coronatijd, de eindmusical van de school voor publiek kon worden uitgevoerd! Dat was bijzonder want op de andere Texelse scholen was dat niet gelukt.

Wil en Henk zijn behulpzaam.
Zo waren er Koreanen op de fiets. Het was al half negen en ze moesten nog met de boot naar de overkant en ze hadden er geen erg in dat dat natuurlijk niet haalbaar was. Gelukkig troffen ze Wil en Henk die voor hen een
onderkomen wisten te regelen in de Cocksdorp, zodat ze de volgende dag in alle rust de boot konden halen.
Ook waren er Denen die tevergeefs wachtten op een bus……Wil zorgde dat dit goed afliep.
En wat te denken van de Duitse jongeren met een beperking waar het misliep met de hopper….ze werden eigenhandig veilig naar hun begeleiders gebracht. Als dank kregen Wil en Henk zowel van de jongeren als van de begeleiders chocola! En dat vonden Wil en Henk weer heel aardig en attent……

Henk heeft ook nog een tijd “Achter de Rugediek” samengesteld en gedrukt. Hij had er al van gehoord tijdens het biljarten en hij kon er zodoende even over nadenken of het wilde doen.
Uiteindelijk heeft hij waarschijnlijk – een berekening van onze redacteur Melle Boudewijns – 6x600x2x25 is 180.000 pagina’s per jaar gedrukt. Daar heb je heel voor papier voor nodig….wel 90.000 vel.
Toen het te druk werd door het succes van het restaurant en Henk te veel last van zijn knie kreeg door het vele trappenlopen wat voor het drukken nodig was, moest hij hier helaas mee stoppen.

Wil en Henk hebben hele goede herinneringen aan de Ouwe Sunder in de tijd voor Corona.
Vooral die keer dat Willem van de pannenkoeken met Joris achter de bar stonden.
Door de Corona ging het al twee jaar niet door en dat was echt een grote teleurstelling.
Het werd stiller en stiller doordat steeds vaker Coronamaatregelen roet in het eten gooide……
Op de vraag wat ze het meest hebben gemist in deze tijd antwoorden ze beiden volmondig:
De reuring….de mensen….daar doen we het voor!

Gelukkig begint het alweer aan te trekken. Er staan alweer een aantal boekingen en activiteiten gepland.
Toch hebben Wil en Henk besloten om te stoppen.
Ze hebben een camper gekocht en willen in de maanden januari en februari op pad. Ook hebben ze de laatste jaren door hun activiteiten weinig tijd gehad voor hun eigen huis en daar moet wat gebeuren. Wil gaat zich ook weer richten op de schoonmaak.
Op het moment dat we hier zijn aangeland in het gesprek komen hun twee mooie kleinkinderen met hun zoon binnen. Tijd om af te ronden, want ook zij verdienen de aandacht van Wil en Henk.

Wil en Henk geven nadrukkelijk te kennen dat ze hun opvolgers Peter Zijm en Ruud de Kemp heel veel succes toewensen.
De redactie van “Achter de Rügediek” wensen op hun beurt Wil en Henk alle goeds toe en veel dank hun grote inzet en voor de goede zorgen van de afgelopen jaren.

Dit is lef…..

Door: Karla van Rooijen – van der Meulen

Overal staan sneeuwklokjes in bloei. Ook Krokussen laten zich, verspreid over het eiland, meer en meer zien. Op een hele beschutte plek, in de berm, laten voorzichtig een paar plukken speenkruid hun felgele bloemetjes zien.

De dagen worden langer. Het donker wordt vroeger in de morgen verdreven door het licht en de avond lijkt iedere dag een piepklein stukje te worden uitgesteld. Een nieuwe tijd breekt aan.
Een nieuwe tijd die zichtbaar is in de natuur met het lengen van de dagen, maar ook een nieuwe tijd die aanbreekt nu het lijkt of eindelijk alle coronamaatregelen langzamerhand tot het verleden zullen gaan behoren.

Een beetje zenuwachtig stap ik op mijn fiets. Ik heb een afspraak met twee heren. Voor zover ik weet zijn deze heren voor mij totaal onbekend. Ik weet hun namen en ik weet dat ze de nieuwe beheerders van het Eierlandse Huis zullen zijn, maar dat is dan ook alles.

Ook in het Eierlandse Huis breekt een nieuwe tijd aan nu Henk en Wil het stokje overdragen.
Het spreekwoord: Onbekend maakt onbemind gaat bij niet op, want ik wil deze heren juist graag leren kennen, wat natuurlijk niet betekent dat ik ze meteen ga beminnen…..

Ik ben vooral reuzebenieuwd naar hen. Ik ben benieuwd naar waar ze vandaan komen en hoe ze hier gekomen zijn. Natuurlijk wil ik ook weten hoe ze zichzelf als beheerders zien en wat hun plannen en ideeën zijn.

Ik word uitermate hartelijk en vriendelijk ontvangen. Voor ik het weet staat er een heerlijk geurende kop koffie voor me en krijg ik een koekje gepresenteerd. Het is een kletskop en dat is een koekje wat uitstekend bij de ontmoeting past. Ik merk meteen dat het absoluut niet nodig is om zenuwachtig te zijn.
Het zijn gewoon hele aardige kerels die heel open en enthousiast vertellen over wat hen hier heeft gebracht en hoe het zo is gekomen dat ze beheerders zijn geworden van het Eierlandse huis.
Peter heeft een echte Texelse achternaam nl: Zijm. Het klopt dat zijn familie hier oorspronkelijk vandaan komt, maar dat was voor Peter zijn tijd.

Peter komt uit Zeist. Hij heeft bij het CIOS een sportopleiding gedaan maar hier heeft hij niet zijn beroep van gemaakt. Peter is uiteindelijk in de ICT beland en hij heeft een eigen ICT-bedrijf gehad. Hij is niet de persoon die hele dagen achter het scherm zit, hij was vooral de uitdenker en de organisator van het bedrijf. Peter houdt ervan om met mensen te praten en te overleggen en er zo achter te komen wat de juiste aanpak is. Hij houdt er beslist niet van om verhaaltjes te schrijven. Om dit te illustreren vertelt hij dat hij op de basisschool ooit een opstel moest maken over lef. Hij wist toen alleen de zin te bedenken: dit is lef! Dat was uiteindelijk het hele opstel. Het is kort en bondig, het getuigt van lef om het zo in te leveren en het is passend bij de man Peter Zijm. De man wiens voorvaderen van Texel komen, maar die er zelf nooit kwam, tot….. Tot drie jaar geleden en toen was het dan ook meteen raak!
Peter kwam hier met zijn vrouw op een bruiloft, keek om zich heen en…….besloot hier te gaan wonen. Zijn vrouw vond dat eerst wel een onverwachte beslissing, maar nu is ze nog enthousiaster dan Peter.
Peter kocht een huis in de Koog en gaf zijn bedrijf al snel op. Hij richtte zich helemaal op de integratie op Texel. Hij ging naar de klaverjasclub en deed mee met het biljarten en knoopte overal praatjes aan.
Op deze manier leerde hij al snel veel mensen kennen.

Hij genoot van dit vrije leventje maar ontdekte toch ook dat af en toe de verveling begon toe te slaan. Er moest gewoon weer iets gebeuren. Toen hij een advertentie zag staan waarin een beheerder werd gevraagd, besloot hij er een kort briefje aan te wagen. Het briefje was vooral heel kort, want hij houdt immers niet van schrijven.


Ondanks het korte briefje werd hij uitgenodigd voor een gesprek met Anja en Wil. Het gesprek eindigde ermee dat Peter in principe geschikt werd bevonden, maar hij moest wel op snor naar een partner want het is een functie voor twee personen. Toen dacht Peter aan Ruud.


Ruud de Kemp kende Peter van verjaardagen van gezamenlijke kennissen uit Zeist. Ze kenden elkaar niet heel goed, maar goed genoeg om het voor te stellen en Ruud zei al snel ja. Ruud de Kemp woont net als Peter ongeveer drie jaar op Texel. De relatie van Ruud met Texel is totaal anders dan die van Peter.
Ruud komt hier al vanaf dat hij adem kan halen. Eerst op vakantie met zijn ouders en later als puber om lekker ouderwets te feesten.

Ruud heeft nog in Sarasani gewerkt in de tijd dat er woeste verhalen de ronde deden over wat daar allemaal gebeurde……. Het was misschien niet allemaal even goed voor de jonge Ruud, zijn ontwikkeling heeft er bepaalt niet onder geleden, hij heeft ervan genoten en het is helemaal goed gekomen met Ruud.
Toen Ruud later getrouwd was en zelf kinderen had, ging hij als vanzelfsprekend weer naar Texel.
Nog weer later gingen hij en zijn vrouw zo vaak een dagje naar Texel, dat het bijna onzin leek om tussendoor weer naar huis te gaan.

Ruud heeft een mooie boerderij gekocht met een grote tuin en een prachtig weids uitzicht.
Omdat Ruud een eigen reclamebedrijf heeft kan hij ook hier gewoon opdrachten aannemen en uitvoeren.
Ook het werk wat Ruud doet vraagt om goed omgaan met mensen. Goed begrijpen en verstaan wat de klant eigenlijk wil en dat vraagt om niet alleen te luisteren met je oren; het vraagt om luisteren met al je zintuigen. Wat wil de ander en hoe kan hier op een passende manier aan tegemoet worden gekomen; dat is waar het om draait.
Hoewel Peter en Ruud beiden geen ervaring hebben in de Horeca, hebben ze wel heel veel ervaring in op deze manier met mensen omgaan.
Het leek hen beiden uitdagend, leuk en passend bij hen, om als beheerders van het Eierlandse Huis juist deze vaardigheid in te gaan zetten.
Natuurlijk moesten ze nog een cursus Sociaal Hygiëne doen, maar daar draaiden ze hun hand niet voor om.
Ze hebben al uitvoerig overleg gehad met alle partijen die in het Eierlandse Huis activiteiten hebben. Het is hun bedoeling om juist deze activiteiten, die door de Corona-maatregelen steeds uitvielen, de gelegenheid te geven om weer met nieuwe energie en met fris enthousiasme het Huis te vullen nu het ernaar uitziet dat dit weer ononderbroken mogelijk is.
Ook feesten en partijen kunnen weer plaats vinden en verder in principe alles wat het gezellig en prettig maakt en daar horen natuurlijk ook een hapje en een drankje bij.
Al deze activiteiten hebben een sociale en samenbindende functie en Ruud en Peter vinden dit heel belangrijk.
Peter en Ruud…..beiden met een brede interesse, beiden genietend van mensen die het naar hun zin hebben en daar ook een bijdrage aan willen leveren, beiden een groot gevoel voor humor en beiden een flinke dosis lef……..het gaat natuurlijk helemaal goed komen met deze nieuwe beheerders van het Eierlandse Huis!
Bedenk me op de terugweg ineens dat ik helemaal vergeten ben om een foto te maken.
Nieuwsgierig hoe ze eruitzien? Kom vanaf eind april naar het Eierlandse Huis en dan zien jullie ze in levenden lijve in actie! Of je welkom bent? Natuurlijk! Van harte zelfs!

Feestcommissie

Door: Ankie, Esther en Olga

WIJ ZIJN ER KLAAR VOOR, EINDELIJK MOGEN WIJ WEER FEESTCOMMISIE ZIJN !  

Een feestcommissie omdat we nu mogen doen waar we voor aangenomen zijn. Dat betekend dat wij er klaar voor zijn om als eerste de Paas optocht te gaan organiseren.

DEZE VINDT PLAATS OP ZONDAG 10 APRIL A.S.  Voor de tocht begint kun je in het Eierlandsche Huis je zelf meegebrachte Paasstok versieren, lekker knutselen en er wordt geschminkt. 

Tijdens deze Paastocht worden wij vergezeld door echte Paashazen, die ons meenemen naar hun verstopte eitjes……

Aanvang volgt nog, wij zullen briefjes via school uitdelen en je kunt ons volgen via Facebook. Zodat je je kan aanmelden!

En dan de Koningsdag, 27 april, zet deze dag alvast in je agenda, ook voor de ouders vanwege oppas voor de avond… want Koningsdag 2022 gaat er één worden om niet gauw te vergeten, wij zijn volop bezig met een dag vullend programma met veel gezelligheid.  We hebben al verschillende ideetjes….

  • ochtend…..Heel misschien een Koningsontbijt????
  • Oranje optocht met het Koningspaar 
  • Kleedjesmarkt
  • Oudhollandse Spelletjes
  • Prinsen en prinsessen disco
  • avond… ?? Vorsten en Vorstinnen Party????

Zodra wij met de nieuwe beheerders hebben gesproken komt het definitieve programma, het beloofd echt een Koningsdag te worden zoals het hoort… zoals het was…. zoals we het moeten vieren.

Even voorstellen

Door: Karla van Rooijen – van der Meulen

Karla van Rooijen – van der Meulen

Heel lang geleden, maar ook weer niet zo heel erg lang, ben ik geboren in Den Haag. Veel mensen denken bij Den Haag aan de regering en het Binnenhof. Maar in de vijftien jaar dat ik er woonde, ben ik daar nooit geweest. Mijn leven speelde zich af in en rond een flat in de Moerwijk in de buurt van het Zuiderpark.


We speelden als kinderen op de stoep of – toen we wat ouder werden- op het braakliggende stuk grond achter onze straat. Op dit terrein hadden kassen gestaan, maar die waren afgebroken. Er stonden nog wel afgebrokkelde schoorstenen en ook wat verdwaalde spruitjesplanten. Het was een lekker spannend speelterrein en we hebben er een aantal jaren dankbaar gebruik van gemaakt, voor het werd volgebouwd met nog meer flats omdat er toen ook woningnood was en Den Haag moest uitbreiden.

Toen ik tien jaar was, verhuisden we naar de laan van Meerdervoort. Deze laan is eindeloos en ging helemaal vanaf het centrum naar de rand van de stad bij Kijkduin. Wij woonden op huisnummer 1050 en dat betekende dat we al bijna bij Kijkduin woonden. We woonden nu vlak achter de duinen en omdat we op de vijfde verdieping woonden, konden we de toppen met helmgras vanuit onze woonkamer zien.
We konden er gemakkelijk lopend heen en dat deden we dan ook vaak en dan liepen we ook meteen maar door naar het strand.


Mijn ouders waren Friezen. Beiden kwamen van een boerderij bij een klein dorp, met de familie om zich heen en buren die ze hun hele leven al kenden. Ze moesten erg wennen aan het leven in de grote stad, waarbij je de mensen om je heen helemaal niet vanzelfsprekend kende. Ook misten ze de natuur en de ruimte. Vaak kwamen er ooms en tantes logeren, vooral in de winter als er weinig te doen was op het land en de etalages van de Bijenkorf mooi versierd waren.


De roltrappen bij V&D waren hilarisch en wij als kinderen schaamden ons dood voor hun gegil.
Mijn grootouders en verdere familie woonden op een grote boerderij bij een dorpje aan de Waddenzee. Hier ging ik samen met mijn broer in de zomervakantie logeren. Zo komt het dat ik in de Waddenzee heb leren zwemmen en voor altijd mijn hart heb verpand aan het Wad en het weidse open land achter de dijk.
Toen ik vijftien was verhuisden we naar Heiloo. We woonden verder van strand en duinen, maar op de fiets was het goed te doen.


Het is in die tijd dat ik kennis maakte met Texel. Texel was in die tijd een bijna vanzelfsprekende bestemming voor schoolreizen. Vanuit Alkmaar op de fiets, helemaal tot Den Helder door de duinen, was pittig maar goed te doen. Schoolreizen naar Texel waren altijd geweldig. Later, eenmaal zelf leerkracht en getrouwd met een leraar, hebben we deze geweldige gewoonte nog vaak herhaald. Ook met onze eigen kinderen zijn we veel op Texel geweest. We kampeerden op Woutershok, of we fietsten langs het Wad.
Weer later gingen we vaak vanuit Bergen, waar we ondertussen woonden, wandelen op Texel. We liepen van het Horntje naar de Cocksdorp en gingen met de bus terug.

Een keer hadden we een overnachting bij Hotel de Kievit geboekt. Het adres was de Cocksdorp….Na een lange dag lopen kwamen we doodmoe aan. Het was al donker. We vroegen aan een man in de Kikkertstraat of hij wist waar het hotel was. Hij keek ons aan en hij vroeg voorzichtig wat ons vervoersmiddel was…… de benenwagen ……hij zei dat hij het bijna niet durfde te zeggen maar……inderdaad…….. we moesten een heel eind teruglopen.

Het verlangen was gewekt….stel je voor dat we hier zouden kunnen wonen! De rust en ruimte, de duinen en het strand, de vele vogels en vooral …zo vlak bij het Wad! Het kon: door een baan in het onderwijs zijn we uiteindelijk op Texel gekomen. Helaas is mijn man een aantal jaren daarna overleden.

Ondanks dit verdriet hoop ik nog vele jaren te kunnen genieten van deze mooie woonplek op Texel. De interviews voor Achter de Rügediek geven mijn de gelegenheid om de mensen in en rond de Cocksdorp te leren kennen en het is meteen een goede manier om mijn waardering voor de gemeenschap concreet te maken!

Herinneringen van een zes/zevenjarige

Door: Meis Blom

Herinneringen van een zes/zevenjarige aan de jaren 1941 t/m 1945

Het zal niet geheel chronologisch weer gegeven zijn.

Zo gingen wij `s nachts slapen bij ‘Boerderij ‘’De Hoek ‘in de Witte Hoek. Hoe vaak we dat hebben gedaan weet ik niet meer. De reden, het was waarschijnlijk te gevaarlijk om in het dorp te blijven? In de vroege ochtend vielen er nogal eens ‘’verdwaalde bommen’’ op het Noordelijke deel van ons eiland. Zo zijn er op boerderij Weltevreden een keer zes paarden, `s nachts of in de vroege ochtend, gedood door een kettingbom. Onderweg naar ons slaapadres, op de fiets langs de Vuurtorenweg werd er een keer geschoten en hoewel we niet wisten of men het, om wat voor reden dan ook, op ons gemunt had hebben we een tijd in een greppel gelegen tot het wat rustiger werd.  Ik was bang, dat weet ik wel. Van ons slapen bij Leen de Waard weet ik niets meer, wel dat ik een heel onprettig gevoel had bij het ergens anders te moeten slapen. Je zou het ontheemd kunnen noemen. Ik was ongeveer zes/zeven jaar en miste het vertrouwde en waarschijnlijk mijn eigen bed.

Tot de Russenoorlog was het vrij rustig op Texel maar er waren wel veel beperkingen en inbreuk op onze privacy. Wij kinderen hadden een kaartje (ausweiss) aan een koordje om onze nek waar onze gegevens (naam, adres, geboortedatum etc.) op stonden. Een soort ID. Onze omgeving waar we mochten komen was op het laatst ook beperkt. In de winkel en woonhuis van de weduwe van der Kooij (Wiepke) was een Duitse commandopost. Er was een prikkeldraadversperring en een slagboom over de weg waar een wachtpost bij stond. Hoe ver die versperring door liep in het dorp, weet ik niet precies meer maar je kon niet zomaar van de ene kant van de weg overlopen naar de andere kant. Dat prikkeldraad was ver genoeg uit elkaar om er voor ons kinderen tussen door te kruipen wat menig winkelhaak in onze kleding tot gevolg had. Op een gegeven moment zei één van de kinderen dat je niet onder het prikkeldraad door moest kruipen want er lagen landmijnen onder. We geloofden dat niet en deden het toch. Was dus ook niet waar er gebeurde niks. Voorheen gingen we in de zomer naar het ‘’kleine strandje’’ bij paal 31 of naar de Slufter maar dat mocht op een gegeven moment ook niet meer. Er waren in de duinen overal landmijnen gelegd.

Er was steeds minder te koop, kleding, schoeisel, voeding, speelgoed, eten, eigenlijk alles wat een mens nodig had was er af en toe niet en later helemaal niet meer te krijgen. Voor kleding werd en wat je noemt ‘’van oud nieuw gemaakt’’ en veel gestopt en versteld. Van een versleten broek of jasje van een volwassene  was vaak voor een kind nog wel iets te maken. Oude truien werden uitgehaald en met een ander rest weer tot een nieuw kledingstuk gebreid. Omdat ik de jongste in de familie was heb ik lang schoenen gehad van mijn broer, zus of nichtjes. Als de schoenen te klein werden werd in de zomer de neus er uit gesneden. Nood maakt vindingrijk. Door de week liepen we op klompen en als daar een gat in kwam of liever eerder werden daar nieuw dikke houten zolen onder geschroefd. Ook wel stukken autoband. Natuurlijk hadden we schapenwol die door veel mensen werd gesponnen en voor allerhand kleding gebruikt. We hebben geen honger gehad maar er was wel schaarste. We hadden tenslotte zelf een groentetuin en werd er nog voedsel geteeld op Texel. Bij de boerderijen waren vaak boomgaarden met fruitbomen. Er gingen zelfs nog aardappelen met de beurtschipper o.a. naar Amsterdam. Texel was zelfvoorzienend. Vlak na de oorlog als je op het duin bij de Slufter stond en je keek uit over de polder was het net een lappen deken met veel kleuren van de verschillende gewassen. Heel mooi om te zien. Dat is er niet meer in ieder geval veel minder. Er kwamen ‘’distributiebonnen’’, voor, brood, aardappelen, melk, textiel, vlees, benzine, reserve, algemeen en versnaperingen dat was een chic woord voor snoep etc. In de bakkerswinkel hadden we daar ook mee te maken. Elke maandag zaten we met z`n allen te bonnen plakken met ‘’gluton’’ (lijm). Toen er geen gluton meer was kookte mijn moeder stijfsel.

Bij kinderverjaardagen bleven we ter afsluiting vaak nog brood eten en dan werd ons gevraagd zelf onze boter mee te nemen omdat de mensen zelf niet genoeg hadden.  Maar de feesten werden gevierd! Favoriet spelletje was snoep happen uit een teiltje met water, ezeltje prik en verstoppertje. Soms was er een toverlantaarn om ons bezig te houden, wat we geweldig vonden. Ook al werkte het vaak niet zo goed meer. Er was geen limonade of fris te koop, geen chips of nootjes daarom kregen we bramen- of bessensap te drinken. Enkele soorten snoepjes en drop waren er nog wel een tijd. Later aten wij kinderen omdat er geen snoep was gepofte tarwe of gepofte groen erwten met een beetje zout. Ik vond de tarwe lekkerder. Wel was er de verjaardagstaart. Ik weet niet meer bij wie maar die hadden nog een fles limonadesiroop. Sinaasappelsmaak! Groot feest! Niet zo gezond maar wel lekker. Er was ook een keer een bombardement tijdens een verjaardag. Het eerste wat je hoorde was een fluitend geluid van de aankomende bom. Iedereen zocht dekking plat op de grond liggend of beter, onder de tafel maar daar konden maar een paar mensen/kinderen onder. Gelukkig viel hij verder weg. Er vielen ook vaak brandbommen/fosforbommen meer een soort staaf van zo`n 25 centimeter lang en ongeveer tien centimeter doorsnee. Volgens mij achthoekig van model.  Iedereen had een grote emmer zand in de hoek van de kamer staan om eventuele brand te blussen.

Er kwam een tijd dat we geen elektriciteit meer hadden. Dat had wel, tamelijk grote gevolgen. De wasmachine moesten we o.a. met de hand draaien. De wasmachine was toen een soort groot vat van houten duigen.(gebogen latjes) Aan de binnenkant zaten smalle latjes die dezelfde dienst deden als het’’ ouderwetse’’ wasbord. De motor zat op een plank er onder. Er zat een drijfriem naar het grote wiel die als de wasmachine niet goed stond er nogal eens af wilde lopen. Het geheel maakte een helskabaal. Mijn neef Marius Reuvers had een handvat aan het grote wiel gemaakt zodat de wasmachine ook met de hand kon worden gedraaid. Het was altijd handiger dan met de hand te wassen. Eerst hadden we nog wel olielampen (petroleum). Eén grote voor de zondag en één kleine. Die je ook als looplamp of wandlamp kon gebruiken. Iedereen had een kandelaar mee als je naar bed ging om maar iets licht te hebben. Toen er schaarste kwam van petroleum (het werd ook gebruikt om te koken) en geen kaarsen meer, hadden we een jampotje met koolzaadolie daar dreef een rond schijfje kurk in met in het midden een lont, een katoenen koordje door mijn moeder gehaakt, wat een piepklein lichtje gaf. Niet groter dan de waxinelichtjes van nu. Je kon daar weinig bij doen `s avonds. Als er nog wel elektriciteit was, hadden we ook maar één lamp in de kamer. Men had ook wel lampen op carbid die behoorlijk licht gaven. Wij hadden nog een fietslamp van mijn opa die het ook op carbid zou moeten doen maar hoe mijn broer er ook aan prutste, hij deed het niet goed, maakte rare geluiden en we waren bang dat hij zou ontploffen.  Er mocht trouwens nergens licht te zien zijn vanwege de vijandelijke vliegtuigen  die zich dan zouden kunnen oriënteren, wij hadden zwarte papieren rolgordijnen en nog extra overgordijnen maar soms was er toch nog wel eens een lichtpuntje te zien. Fietslampen schenen naar beneden en hadden blauw licht. Ik weet niet of het elke avond gebeurde maar er werd wel gecontroleerd. Eén van de controleurs belde ergens aan en zei: ’’Vrouw (geen mevrouw) …. U straalt licht uit vanachteren”. Dat vonden we nogal hilarisch en die bleven we erin houden.

Alzheimer Café Texel

Dinsdag  29 maart 2022

Een informatieve avond over het niet pluis gevoel ‘Is het dementie of toch iets anders? geheugenklachten, gedragsveranderingen, verdriet of stemmingswisselingen, problemen met planning en organiseren of overzicht? Ontkenning? Communicatieproblemen en spraakverwarring? Wanneer is er sprake van een vorm van dementie, hoe wordt de diagnose gesteld en welke vormen van dementie komen voor?’ 

Een interview met Ginger Breeveld, Specialist Ouderengeneeskunde bij Geriant werkgebied Texel. Er is alle gelegenheid om vragen te stellen.

PROGRAMMA dinsdag 29 maart 2022

19.15 uurInloop met koffie en muziek
19.30 uurThema: Is het dementie of toch iets anders?
20.30 uur Café met een hapje en een drankje
21.30 uurEindtijd

Namens Geriant aanwezig: Reinalda Slagter, casemanager dementie

Toegang is gratis. Aanmelden is NIET nodig. 

Waar? In DE BUURETON, Beatrixlaan 43 te Den Burg.  Voor meer informatie: Reinalda Slagter, r.slagter@geriant.nl, Liesbeth Rijk, e.rijk@zorgring.nl, 06 22811573 of Texels Welzijn, tel. 312696

Texels welzijn

Koffie!!


We zijn er weer! Koffie in onze vertrouwde koffiekamer, annex bibliotheek. Dat betekent dat we weer gezellig wat dichter bij elkaar kunnen zitten en in ieder geval aan 1 tafel. We hebben alweer wat geknutseld en hopen zo nu en dan weer wat andere activiteiten te kunnen doen zoals; Bingo, een quiz, plaatje draaien, ergens anders een bakkie halen. Er is nog ruimte genoeg, dus wees welkom!
Bij deze een kijkje in ‘de keuken’. Met dank aan Tineke die ons ongemerkt op de plaat heeft gezet! Een leuk voorjaarspotje met bloemen, takjes, vlinders etc.

Favoriete hobby haha

De koffie inloop (en tevens spreekuur) is elke DINSDAG van 10:30 tot 11:30. Wanneer we een activiteit hebben kan het soms wat uitlopen…

Maak je je zorgen over jezelf of om iemand in je omgeving? Neem dan contact met ons op! Heeft u zelf een vraag of wilt u wat bespreken ? Ook dat kan, we kunnen dan even apart gaan zitten en U mag natuurlijk ook altijd bellen voor een afspraak bij De Buureton of bij u thuis.

Vriendelijke groet, Tanja Klaassen (dorpswerker De Cocksdorp)
Tel: 06 839 317 03 of 0222 312 696 (kantoor)
E-Mail: t.klaassen@texelswelzijn.nl

Vrijwilligerswerk is er in vele soorten en maten. Van buiten activiteiten tot praktische hulp zoals een boodschap doen of wekelijks iemand bellen, een wandeling of fietstochtje maken of een luisterend oor bieden. Zeker in deze tijd zijn vrijwilligers van onschatbare waarde!

Wij zijn op werkdagen telefonisch bereikbaar van 8.30-17:00 uur.
Texels Welzijn
Tel: 0222 312 696

Eierlandsche Huis

UITNODIGING

Aan de bewoners van Eierland,

Wij hebben jullie via Achter de Rügediek al laten weten dat ons beheerdersechtpaar Wil en Henk Dielemans per 1 april a.s. stoppen als beheerders van het Eierlandsche Huis.

Na bijna 5 jaar het Eierlandsche Huis te hebben gerund gaan ze met hun camper mooie reizen maken en genieten. Als stichting willen wij hun bedanken voor de inzet en wat ze voor het Eierlandsche Huis hebben betekend.

Het doet ons genoegen dat wij opvolgers hebben gevonden. De nieuwe beheerders zijn Peter Zijm en Ruud de Kemp. Na diverse gesprekken zijn we enthousiast over hun plannen waar zij met het Eierlandsche Huis naar toe willen.

Daarom willen we de bewoners van Eierland hierbij uitnodigen op:

Woensdag 30 maart van 16.30 uur – 18.30 uur.

Onder het genot van een hapje en een drankje kunt u afscheid nemen van beheerdersechtpaar Wil & Henk en kennismaken met de nieuwe beheerders Peter & Ruud in het Eierlandsche Huis.

Met vriendelijke groet,

Stichting tot Exploitatie v/h Eierlandsche Huis

Anja van der Heide & Wil Homan

Durper jeugd

Door: Lisette Bonne

Vorige keer schreef ik al over mijn eigen jeugdige leven in Durp. Om daar een klein vervolg aan te geven moet ik wederom heel diep in mijn geheugen duiken.

Buiten de Jeugdclub was er, voor zover ik mij kan herinneren, eigenlijk weinig te beleven. Dat klink vrij negatief, maar dat heb ik niet echt zo ervaren. We gingen ‘’stappen’’ maar moesten daarvoor wel naar den Burg of de Koog, weinig ‘’Durps’’ aan dus. De kroegjes of discotheken, of net hoe je het noemen wilt, waar wij heen gingen, bestaan inmiddels niet meer. De één afgebrand, de ander opgedoekt of failliet verklaard.

In Durp zelf hadden we natuurlijk ons vriendenclubje. De leeftijden liepen behoorlijk uiteen en daardoor waren er ook vrienden die al ‘’op zichzelf’’ woonde. Daar hingen we dan ook wel eens uit. Een beetje op de bank hangen, chips eten en wat drinken. Een filmpje kijken of wat muziek luisteren.

Omdat ik de jeugdige leeftijd inmiddels schijnbaar voorbij ben, maar ik wel graag wil weten waar de jeugd momenteel uithangt, sprak ik deze keer met Sabine van Beek.

Sabine is 25 jaar oud en is opgegroeid in de Cocksdorp. Haar ouders zijn Wally en Annemiek en Sabine is de oudste van 3 meiden.

Sabine heeft zich als kind altijd goed vermaakt in Durp, een fijne tijd op Durperhonk en veel buurtkinderen om de tijd buiten school door te brengen. Het ‘’groentje’’ naast huis was hier bij uitstek voor geschikt. Hutten bouwen, voetballen en spelletjes spelen, Sabine heeft zich altijd goed weten te vermaken. In de zomer was zij samen met zusjes, neefje en nichtjes veel op het strand te vinden. Als kind zat Sabine op Tennis en speelde zij voetbal bij SVC. In de basisschooltijd zat zij ook op Gym. Het sporten was een uitlaatklep voor Sabine, ze was lekker bezig en het was bovendien ook leuk om met andere kinderen samen te zijn. Als je ouder wordt ben je genoodzaakt om de sporten die je graag doet voort te zetten in andere dorpen. Dit is niet altijd haalbaar en daardoor stopte Sabine met Gym en Tennis. Voetballen is zij wel altijd blijven doen en vanaf de middelbare school moest dit dan ook in den Burg.

In de tijd dat haar ouders het Eierlandsche huis runde, was Sabine vaak te vinden in de Gymzaal, het computerlokaal of bij de pingpongtafel. Er was geen moment dat zij zich verveelde. Samen met haar neefje en nichtjes waren zij ook vaak op de schapenboerderij te vinden. Lammetjes de fles geven en de kippen achterna rennen was een van de vele bezigheden.

In de tijd dat Sabine op de OSG zat was zij wat vaker in den Burg te vinden. Vrienden van de middelbare school wilde eigenlijk niet graag naar de Cocksdorp komen. Het was er saai en het was te ver weg. Het ‘’waarom’’ hiervan viel te begrijpen, maar de ervaring was voor Sabine zelf anders.

In de vakanties hing Sabine samen met wat vrienden rond op de Krim. Ze voetbalden daar en hingen wat rond bij het zwembad. Ze leerden hier nieuwe mensen kennen en gingen veel met toeristen om. Hier ontstonden echte vriendschappen.

Buiten de vakanties om waren zij wel wat meer zoekende naar wat vermaak. Uiteindelijk vonden zij hun toevlucht in ‘’De Barak’’. Een leegstaand pand op de plek waar nu de Plus is gevestigd. Dit mocht eigenlijk niet en er waren uiteraard wel een aantal mensen die daar iets over te zeggen hadden en het niet goedkeurde. Toch gingen Sabine en haar vrienden hun gang daar. Ze deden niets raars en hadden het achter de muren zelfs leuk en gezellig gemaakt. Geverfde muren, leuke spulletjes om zich heen en ze hielden het netjes door er wekelijks een bezem doorheen te halen. Er werd wel gerookt, lekker gegeten en er werd energy drink gedronken. Het was voor de jeugd een fijne plek om rond te hangen. Ook zaten zij wel eens bij de dijk in het ‘’hokje’’ bij het gemaal. Hier werd dan stiekem gerookt, dronken zij een Cola’tje en aten ze chips. Ze praatten hier over het leven, en wisten hier natuurlijk al veel vanaf ; -), aldus Sabine. Sabine kijkt hier met een glimlach en een positief gevoel op terug.

Helaas werd ‘’De Barak’’ gesloopt maar had het vriendenclubje nog wel behoefte aan iets om samen te kunnen zijn. Ze huurde daarom een ruimte in het Eierlandsche huis. Zij kregen van de dorpscommissie een klein budget om dit in te kunnen richten als ‘’Jeugdhonk’’. Echter, door de huur en de toezicht die er op dit Jeugdhonk was werd dit toch niet zo goed bezocht. Daarnaast moest er eigenlijk betaald worden voor snacks en drinken en dat konden ze niet maken, aldus Sabine.

De leukste herinnering die Sabine noemt zijn de dagen die zij heeft doorgebracht op het strand waar zij speelden in de duinen, zwommen in de zee en met schepnetjes kreeftjes en garnalen vingen. Een hechte familie en in haar herinnering waren ze elke dag samen. Wellicht is dit beeld een beetje geromantiseerd, maar het zegt wel veel over Sabine haar gevoel over deze tijd!

Een slechte herinnering heeft Sabine niet. Het enige wat haar nu bij staat wat zij als vervelend heeft ervaren is dat de sociale controle in een dorp als de Cocksdorp groot is. Daarnaast ontstaan er soms verhalen met jou in de hoofdrol waarvan je zelf het bestaan niet eens af weet.

Sabine is na haar slagen op de OSG gaan studeren in Leeuwarden, inmiddels heeft zij al een deel van de wereld gezien. Ze woont momenteel in Zwolle en het is daardoor niet haalbaar om wekelijks naar Texel te komen. De connectie met het dorp wordt iets minder daardoor. Toch vind zij het heerlijk om in de Cocksdorp te zijn.

Als verschil tussen de Texelaar en de ‘’stadsmens’’ noemt Sabine dat Texelaars soms wat lomp uit de hoek kunnen komen, maar dit heeft ook z’n charmes. Een groot verschil is de werkmentaliteit volgens Sabine. Op Texel is het geen uitzondering als je op je 13e jaar al een baantje hebt, in de stad lijkt het soms veel later pas te gaan leven dat je moet werken. De mensen uit de stad zouden misschien iets van Texelaars kunnen leren met betrekking tot werkhouding, doorzettingsvermogen etc. Ook is de bevolking op Texel heel erg gastvrij en zeg je elkaar gewoon gedrag op straat. Dat is in de stad wel anders en dat is jammer!
Nu zij heeft gezien hoe het elders gaat, is het wel duidelijk dat de Texelaar veel minder met grote cultuurverschillen e.d. te maken heeft. De Texelaar zou daarin op zijn beurt weer iets kunnen leren van de mensen in de stad.

Sabine zou op den duur graag terug willen naar het eiland. Ze is hier fijn en zorgeloos opgegroeid. Dat huisvesting op Texel een groot probleem is, vormt ook voor Sabine voor een probleem. Geen dikke spaarrekening en Sabine is alleen waardoor een huis kopen niet mee zal vallen. Zij blijft dus nog even aan ‘’de overkant’’. Maar als iemand iets op Texel zou weten houdt zij zich van harte aanbevolen! Of het perse Cocksdorp zou moeten zijn is zij nog niet over uit.

Bedankt voor je tijd Sabine!

OBSTAKELS

Door: Jaap Boon

Die snoezige lammetjes, die aparte vogel moet op de kiek of gewoon oh …. wat mooi, zie je dat ? STOP ES EFFE !!
En ja hoor, daar staat weer een vehikel schots en scheef half naast of gewoon midden op de weg en net zo makkelijk in een lastige bocht of op een kruising.
Wat geeft ‘t, we zijn toch op dat heerlijke rustige Texel met alleen maar bar aardige en tolerante bewoners. Hoewel… ook eilanders hebben regelmatig die gewoonte.
Natuurlijk begaat iedereen (ja zelfs ik) wel eens zo’n stommiteit, maar probeer dan in ieder geval te realiseren of je daar een gevaarlijk obstakel kunt zijn. Bedenk daarbij dat ook irritatie van andere weggebruikers over jouw gedrag de verkeersveiligheid in groot gevaar kan brengen.
De gastenstroom komt weer op gang en dus zal dit fenomeen weer toenemen en vaak op dezelfde bekende plaatsen. Probeer daar als andere weggebruiker bij voorbaat rekening mee te houden.

ZELF AAN DE KANT GAAN STAAN

VEILIG LANGS OBSTAKELS GAAN

SNOEIEN

Op veel plaatsen ontstaan gevaarlijke situaties, doordat het uitzicht en/of de doorgang worden belemmerd door uitgedeide bomen, struiken, heggen etc. Wilt U eens gewapend met heggeschaar en zaag kritisch langs de randen van Uw terrein lopen ?

Moet er een boom(pje) helemaal worden gekapt, of alles flink terug gesnoeid worden, omdat Uw uitgang geen goed uitzicht meer heeft voor U en dus ook niet voor passerende fietsers, brommers, auto’s ????
Hangt Uw heg bijna voor de helft alweer over het fietspad of voetpad ???? Al is de situatie misschien niet echt onveilig, ook irritatie daarover kan makkelijk tot onplezierige (en dus soms gevaarlijke) reacties leiden.

Kortom, wilt U meewerken aan een veiliger situatie ????

VOORKOM ONNODIG GEVAAR

SNOEI TWEE KEER PER JAAR

Op naar een verkeersveilig seizoen !

De Thomassies

Door: Ciska Stark

Twee zussen en één broer die samenwoonden: Elisabeth, Trijn en Jan Thomassen, ‘overgebleven’ uit een gezin van 10 kinderen. Ze woonden op boerderij ‘Akiab’, half op het duin aan de Zanddijk bij de toegang tot de Eierlandse polder. Slechts bereikbaar over het fietspad of een onverhard duinslag. Tegenwoordig heet zoiets een toplocatie, maar in de jaren ’70 van de vorige eeuw was het nog een uithoek van Texel, want ‘achter de Rugediek weune gien mense’.

Wij woonden er wel en waren voor de familie Thomassen de dichtsbijzijnde buren. In de 500 m die ons erf scheidde van het hunne lag echter een wereld van verschil. Electriciteit en stromend water hadden Akiab nooit bereikt. Jan Thomassen was te trots om voor de aanleg te betalen. Een pomp in een kwel met duinwater deed prima dienst en pas als je ‘s avonds in de kamer het oor van je theekopje op de tast moest zoeken, staken ze het kousje van de gaslamp aan. Een handvol koeien, schapen, kippen, de moestuin en een zwarte herdershond, dat was hun domein. Arm waren ze niet, maar rijkdom zag je er evenmin, hoewel Akiab eigen grond had en er soms subtiel gememoreerd werd dat ze familie waren van burgemeester Thomassen van Rotterdam. Niet dat ze ooit in Rotterdam waren geweest, want ze kwamen het erf alleen af voor de hoogst noodzakelijke dingen, zoals een begrafenis of de schapenfokdag. Van het eiland af gaan was helemaal buiten de orde. Toen er op een dag een familielid in Schagen gecremeerd moest worden, gingen ze echt niet alle drie van huis af, maar mocht Trijnbuur de honneurs waarnemen, die was wat dat betreft de meest ‘uuthuuzige’ van het drietal.

De enige luxe was de bakker die wekelijks kwam, en als er hoogst zelden andere boodschappen nodig waren, dan nam mijn moeder of buurvrouw Fenny van de Postweg ze mee. Dat ‘s winters alle sneeuw uit de polder onze kant op stoof en we regelmatig ingesneeuwd raakten, deerde ze nauwelijks, ze waren altijd al zelfvoorzienend. En ook zelf afvoerend trouwens: aan de lage kant van het huis lag een stookplaats waar, als je één spa diep gaat, nog steeds de as en scherven bovenkomen.

Dat een broer met twee zussen samenleefde, was voor mij als kind niet zo gek: uit de Bijbel wist ik dat ook Martha en Maria en Lazarus op die manier samenwoonden. En buurvrouw Liesebeth leek op de bijbelse Martha, de hele dag op klompen hield ze zich schuil in de keuken aan het redderen met petroliestellen. Zelfs met een verjaardag kwam ze er nooit langer dan een kwartiertje bij zitten. Buurvrouw Trijn daarentegen was een soort Maria, die zat te borduren, schonk thee en deelde snoepjes uit als we een boodschap kwamen brengen. Ook hield ze de linnenkast netjes, waarin de drie witte doodshemden achterin klaarlagen, voor als het zo ver zou zijn. Alleen Lazarus viel wat uit de toon, want buurman Jan leek in de verste verte niet op de man die door Jezus na vier dagen uit zijn graf was geroepen. Jan Thomassen droeg daarentegen altijd zijn werkoverall, rookte dikke bolknaks en kon behalve bulderend lachen ook bulderend vloeken en dat stond volgens mij ook niet in de Bijbel.

Toen de ‘Thomassies’ oud werden – hoewel ze dat in mijn ogen altijd al waren- en ‘Janbuur’ geen paard meer had om te hooien, werd ééns per jaar in de zomer de hulp van mijn vader ingeroepen. Met de trekker gingen we het hooi halen dat Thijs van Exel geperst had. Daar was ik graag bij, want buurman Jan had weliswaar geen trekker, maar wel een nieuwe bandenwagen met rood ijzer afgezet en aan de voorkant twee zitjes. Daar mochten mijn broer en ik zitten, tussen de ronkende trekker en de schommelende hooipakken in. Tegenwoordig zou dat volstrekt onverantwoord zijn, maar wij kregen alleen de opdracht om ons goed vast te houden, hetgeen we zelf ook wel snapten. Het waren heerlijke ritjes, door de duinen, door de hei, naar afgelegen weitjes bij de Eendenkooi waar de bramen zoet waren en nooit iemand kwam.

Afgelopen vrijdag kwam ik er weer, na meer dan 40 jaar. Mijn broer Hans was aan het hooien op de weitjes die hij nu in zijn beheer heeft. We mochten helpen, en een groter plezier had hij me niet kunnen doen. Terwijl ik met de blaren van de hooihaak op mijn handen de schommelende wagens naar huis reed, kwamen de herinneringen tot leven.
Ik draag ze maar op aan buurvrouw Trijn, buurvrouw Liesebeth en buurman Jan. Mensen van voorbij. Juist deze maand zag ik dat in Cocksdorp is aangekondigd dat hun graven binnenkort geruimd worden. In 2016 waren de grafrechten al verlopen. Op Texel kijkt men echter met mildheid naar het verleden.
En dat is ook wat de huidige bewoners van Akiab met liefde koesteren, dat zie je er aan af als je over het betonpad langsrijdt. Want één ding is zeker: Achter de Rugediek is mooi land en wonen mooie mensen.

Oorspronkelijk gepubliceerd op de Facebook site van Ciska Stark op 15 augustus 2021.

Blijf kijken

Door: Klaas de Jong

De Bastaardnachtegaal


Het is inmiddels maart en hoewel deze maand af en toe nog met z’n spreekwoordelijke staart roert, zien we toch ook al wel veel tekenen van de lente. Ik bedoel, je hoeft niet ver te lopen om allerlei krokussen, sneeuwklokjes en zelfs al narcissen te zien bloeien. Een heerlijke tijd, waarin het zonnetje af en toe al flink z’n best doet, hoewel de temperatuur natuurlijk nog niet erg hoog is. Eén van de eerste zangers die we op een mooie zonnige ochtend kunnen horen zingen is de Heggenmus.

Het liedje van de Heggenmus is wat oplopend gebrabbel, maar misschien wel omdat iedereen zo hunkert naar de lente wordt het erg gewaardeerd en heeft de vogel er zelfs zijn bijnaam ‘Bastaardnachtegaal’ aan te danken.
Heggenmussen leven over het algemeen verborgen en hoewel ze in bijna iedere tuin wel voorkomen, worden ze relatief weinig gezien. Een relatief grote vogel als de Merel of een kleurrijke vogel als de Koolmees valt natuurlijk wel op. En ook een operazanger als de Zanglijster valt onmiddellijk op als hij zijn snavel opentrekt, maar juist nu, juist in maart, is het dé tijd om ook de Heggenmus eens te zien, omdat die voor zijn liedje ook vaak een hoge zangpost kiest. Hij verlaat voor één keer de dekking van de struiken waar hij normaal in verstopt zit en zingt dat het een lieve lust is.


Bij de Heggenmus zien we in het veld geen verschil tussen mannetjes en vrouwtjes. Ze zijn musachtig bruin gestreept op de rug en blauw- of zelfs loodgrijs op de kop en buik. De dunne snavel verraad dat ze niet echt verwant zijn aan de mussen, maar meer aan insecteneters als Roodborst en, inderdaad, de Nachtegaal. Blijf kijken! Klaas

Klaas de Jong organiseert bijna dagelijks vogelsafari’s over Texel. Ga je ook een keer mee?

Kijk op https://www.vogelsoptexel.nl/.

SVC

Gelukkig we kunnen weer sporten en ook SVC is weer begonnen. De Gym is weer opgestart en ook Vollyebal, Voetbal je Fit, BodyPower en de Jeugdclub zijn weer lekker bezig.

Zoals je ziet weer een breed aanbod van aangeboden sporten .

Op maandag is er gym voor de kleinen onder ons, onder leiding van Madelief, wil je hier meer over weten, neem contact op met Baukje Ran, haar tel nr is 06-2353-2257

Maandagavond is er gym voor de ouderen en op donderdagavond Body Power, Anneke Hoogenbosch geeft dit . Meer weten? Bel Heleen Bonne op tel nr 06-4173-0765

Op dinsdagavond organiseert SVC Voetbal je Fit, een uurtje lekker ballen in de zaal en daarna de 3e helft aan de bar. Piet Postma is voor SVC de contactpersoon, zijn tel nr is 06-2237-9095

Op donderdagavond, eens in de 2 weken is er ook jeugdclub, voor kids van groep 7 en 8 en OSG
Ester en Ilse zijn daar altijd bij en kunnen jullie daar verder over informeren. Wel zoeken we nog enthousiaste ouders/mensen die dit een volgend seizoen zouden willen oppakken, heb je idee? Neen kontakt op met Esther Kuip op tel nr 06-1218-6667

Last bot not least, Volleybal op de vrijdagavond, Lotte begeleidt dit, meer weten hierover, bel Lotte op tel nr 06-5774-8703

Dan graag nog aandacht voor het volgende:
Sport op Texel, voorheen de Texelse Sportraad is bezig om mensen van 45 jaar en ouder aan het bewegen te krijgen, wat uiteraard SVC ook graag wil, en ze willen op 4 September een voetbal toernooitje organiseren. 7 tegen 7 op een half veld. Ook SVC is gevraagd om te kijken of wij mensen kunnen vinden die dit leuk vinden. Denk je ha, dat is wat voor mij, meld je aub bij ons aan.

SVC is op zoek naar mensen die het bestuur kunnen versterken of bestuursleden vervangen.
Wil je iets doen voor ons, meld je aan en vraag info aan Lotte op tel nr 06-5774-8703

SVC is ook op zoek naar iemand die sportlessen wil geven aan de groepen 4 t/m 8 van de basisschool.
Dit kan uiteraard heel variabel zijn wat betreft sport en ook wat betreft de dag van sport is uiteraard bespreekbaar, we willen graag dat ook de kids bewegen. Is het iets voor jouw of weet je iemand die dit leuk vindt, laat het aub weten en bel Lotte .

Mochten er andere ideeën zijn of wil je informatie, bel ons of mail naar SVCTexel@gmail.com

Verder willen we jullie veel beweging en gezelligheid wensen en we zien jullie graag op een van onze sporturen.

Met sportieve Groet

Lotte
Ilse
Baukje
Heleen
Ester
Hans

Heri Hodie

Zou het dan eindelijk voorbij zijn? Na twee jaar van restricties door jeweetwel mag het dan eindelijk weer. Het deed mijzelf een beetje denken aan dat beeld van koeien die na een winter weer voor het eerst de wei in gaan. Nee onze leden zijn geen koeien, maar blij dat ze weer alles op en om de baan mogen doen dat zijn ze zeker wel.

Twee lange jaren waren ervoor nodig om nu zonder restricties weer een club te mogen zijn waar we met plezier naar toe gaan. Waar we gezellig met elkaar de wedstrijd voorzien van een voorbeschouwing en uiteraard achteraf als volmaakte coaches een nabeschouwing doen. Aan het bestuur de mooie taak om van 2022 een prachtig tennisjaar te gaan maken, een uitdaging die we graag aan gaan.

Want nu de dagen weer langer worden, de temperatuur het toe laat om ook in een korte broek of rok te tennissen gaan de leden hopelijk weer massaal de baan op. De komende maand zullen we gebruiken voor een interne dubbel competitie. Het doet ons als bestuur ook erg goed om daar ook de nieuwe leden bij op de baan te zien. De mix tussen man en vrouw, jong en oud gaan met een prachtig speelschema zeker mooie partijen opleveren.

Vanaf begin april zullen zowel ons heren 1 als dames 1 de degens kruizen in de officiële KNLTB-tenniscompetitie. Op de dinsdagochtend en vrijdagochtend zullen zij de eer van Heri Hodie gaan verdedigen. Goed dat ook dit weer kan en namens het bestuur: zet hem op!

Ook voor onze jeugdleden gaat het tennisseizoen weer écht beginnen. De clublessen vanuit de club, elk jeugdlid krijgt er 10 van de club, gaan medio april weer van start. Als de temperatuur net wat hoger ligt en het tennisplezier hierdoor nét even iets groter is zullen zij samen met onze trainer Robert Jan Kleingeld de skills weer gaan bijwerken. Wanneer ook langzaam Hemelvaartsdag nadert op de kalender zal ook het ouder-kind toernooi weer gespeeld gaan worden. Een dag vol plezier waarbij ieder kind aan de zijde van een ouder met elkaar tennis gaan beleven.

Kortom we mogen écht weer.

Maar dat gaan we helaas niet langer doen met Wil en Henk Dielemans. Via deze weg wil ik Wil en Henk nogmaals bedanken voor de jaren dat zij als exploitanten het Eierlandsche huis hebben gerund. Wil en Henk bedankt en geniet samen van de nieuwe avonturen die aan de horizon liggen.

Peter en Ruud gefeliciteerd met de nieuwe uitdaging, we gaan er samen iets moois van maken!

Begint het bij jou ook te kriebelen en wil jij tennis ontdekken? Neem dan gerust contact met ons op en vraag naar de mogelijkheden.

Namens het bestuur van Tennisclub Heri Hodie

Martijn van der Linde
Voorzitter

Graven achter de Rügediek

Door: Chiel de Graaf

De familie De Graaf in Eierland deel 1

In 1835 of daaromtrent is polder Eierland ontstaan en kwamen de eerste nieuwe bewoners naar dit nieuwe land, waaronder onze familie. Wie waren zij? Waar kwamen zij vandaan?
In een aantal afleveringen wil ik hier het verhaal van onze familie vertellen.

Wij hebben kunnen achterhalen dat ene Joannes Michael Grab, geboren in 1640 in Ladenburg, onze oudste voorvader is waarvan we gegevens konden vinden. Ladenburg ligt in Duitsland aan de rivier de Neckar ten oosten van de stad Mainz. Ze hebben daar gewoond aan de Feuerleitergasse, een smalle straat in het oude gedeelte van Ladenburg.

Waar de naam Grab vandaan komt kunnen we niet herleiden maar er ligt in Duitsland niet ver van Stuttgart een plaatsje dat Grab heet dus mogelijk dat de naam daar vandaan komt.
Ze bleven niet in Ladenburg maar trokken noordwaarts en in 1696 komen we de naam tegen in Wassenberg dat ligt in Duitsland net over de grens ten oosten van Roermond. In de jaren 1689-1693 had Ladenburg zeer te lijden van de legers van Lodewijk XIV. Het is heel goed mogelijk dat Johann Michael het oorlogsgeweld ontvlucht is naar het noordelijke Rijnland. In Wassenberg en omgeving komt de naam nog steeds voor, er is zelfs een Grab burgemeester geweest van Wassenberg.

De familienaam Graef was nieuw, toen Joannes Michael Graef jr. zich in 1772 in Horn in Limburg vestigde. Op 15 oktober 1772 was hij in het nabijgelegen Buggenum getrouwd met Maria Catharina Randeraet, maar in het trouwregister werd zijn naam vermeld als ‘Grab’. Dat was dan ook zijn eigenlijke familienaam. Hij was gedoopt op 4 april 1745 in Wassenberg, zo’n vijftien kilometer ten oosten van Horn, in het toenmalige hertogdom Gulik (Jülich). Joannes Michael hoorde bij de derde generatie Grab in Wassenberg. Toen het eerste kind van Joannes Michael junior in Horn werd gedoopt, op 13 augustus 1773, werd de achternaam ‘Graef’ ingeschreven. Er woont nu nog steeds een familietak Graef in deze omgeving en rond Horn, evenals families met de naam Graab/Graff/Graaf. Allen hebben we dezelfde ons oudst bekende stamvader; Hans Grab uit Ladenburg. Of men de achternaam-varianten destijds zelf heeft opgegeven of dat de plaatselijke pastoor of ambtenaar het zo dacht te horen en er maar een draai aan gaf, is niet bekend. Zijn zoon Antonie (Antonij) ontvlucht waarschijnlijk Horn om zijn diensttijd te ontlopen. In 1798 werd door het Franse gezag in het departement van de Nedermaas (waarin Horn lag) de algemene dienstplicht (‘conscriptie’) afgekondigd.
Vermoedelijk vlucht Antonie Graef (en/of met gezins-leden) dientengevolge naar het Zuidhollandse Sommelsdijk (Eiland Goeree-Overflakkee) en maakt kennis met Johanna Maatjens met wie hij op 24 Januari 1801 in het huwelijk treedt. Er wordt dan de achternaam ‘Graaf’ opgeschreven.

Wanneer Antonie Graaf op 12 april 1814 bij de Burgerlijke stand van Melissant aangifte doet van de geboorte van Anna Maria Catharina, blijkt dat het kind buiten echt is maar wel erkend wordt door Antonie, die vanaf dan Antonie de Graaf heet. Op het moment dat Anna Maria ter wereld komt is Antonie 40 jaar en Jacoba 23 jaar, ze wonen aan de Oude Dijk nummer 246 in Melissant. Er worden uit dit paar nog 5 kinderen geboren. Vader Antonie verdient de kost als timmerman, wagenmaker enz. en heeft dus duidelijk geen boerenbedrijf . Machilus Wilhelmus de Graaf, de latere stamvader van het geslacht de Graaf op Texel, wordt op 31 januari 1816 als tweede kind geboren. Men laat de kinderen dopen in de Rooms Katholieke kerk te Middelharnis, Als Machilus, of Michiel, bijna 12 jaar is, overlijdt zijn vader Antonie op 5 november 1827, hij is 54 jaar geworden.

Op 29 januari 1836 trouwt Michiel in Melissant met Petronella (Pietje) Martinusse, twee dagen later wordt Michiel 20 jaar. Michiel werkt op het land bij een boer en zijn schoonvader vermoedelijk ook. Vanuit de omliggende dorpen Stellendam en Ouddorp komen in Melissant berichten binnen over een nieuw ingedijkte polder ‘Polder Eijerland’ op Texel. Veel hen bekende families zijn daar al heen vertrokken zoals de families Bakelaar en Tanis. Ook uit Sommelsdijk en Middelharnis vertrekken hele gezinnen naar het noorden.

Omdat Michiel een zelfstandige boer wil worden, ligt hier voor hem de kans van zijn leven. In het oude land van Goeree-Overflakkee is geen grond meer te krijgen of te pachten, dus nu of nooit. Michiel gaat informaties inwinnen en bespreekt zijn plannen met zijn schoonvader, die voelt er ook wel voor.
Begin 1838 zijn ze vertrokken, Michiel en Pietje met hun ruim 1 jaar oude zoontje Antonie. Vader en moeder Martinusse met hun 7 kinderen , hun oudste dochter Gerardina en echtgenoot , Hendrik Gootjes, gaan ook mee. Ze laden al hun hebben en houden op een platte schuit, trekken door Zuid- en Noord Holland en komen op die manier naar Eierland.

Wordt vervolgt.

http://www.chieldegraaf.nl

Dorpscommissie

De jaarvergadering van de Dorpscommissie wordt gehouden op 18 mei om 20.00 uur in het Eierlandsche Huis. De definitieve agenda wordt later bekend gemaakt.

Durperhonk

Wat is het weer fijn om met elkaar op school te zijn. De afgelopen periode hebben we door de hele school het thema Menselijk lichaam gehad. We hebben gekeken naar ons uiterlijk maar we hebben ook geleerd over onze botten en organen. Na de voorjaarsvakantie zijn we begonnen met het nieuwe thema: Dieren. Hierover gaan we nog van alles leren!

Created with GIMP

Groep 6-7-8
In groep 6-7-8 zijn we ook gestart met het thema Dieren.
Ook zijn we met een uitdaging van de bibliotheek begonnen. Als we voor 12 april 80 opdrachten hebben gedaan, verdienen we een beloning. Het zijn allemaal opdrachten die met boeken te maken hebben.
Ook doen we in onze groep aan bewegend leren, bijvoorbeeld door in spelvorm sommen te maken of aan spelling te werken.
Groep 8 is ook naar de Open Avond van OSG De Hogeberg geweest, wat was dat leuk!

Rugediekies

Rugediekies zijn kleine tekst advertenties, ze zijn gratis voor adverteerders van Achter de Rügediek en kosten 5 euro voor privé personen.

Kaap Noord

Kaap Noord zoekt weekendhulpen en vakantiekrachten :

  • vanaf 14 of 15 jaar als afwasser, doorgroeien naar de bediening of keuken
  • vanaf 16 jaar voor keuken of bediening

dagen en tijden in overleg
Goed uurloon en goede fooi
vooral veel gezelligheid en teamspirit

Lijkt dit je leuk?
Solliciteren kan bij Desiree. Bellen of whatsappen naar 0653881169

Te koop

Drukkerij apparatuur

KYOCERA TASKalfa 4551ci Kleuren Laser Printer met Geïntegreerde Scanner.

  • 45 ppm
  • A4 / A3 papier invoer, 60 tot 256 g/m2
  • 4 papier laden
  • laatste nul (0) beurt uitgevoerd september 2019
  • prijs: notk

COMPUTER INTEL

  • G4560 INTEL Processor, 3,50GHz
  • 8GB Geheugen
  • SSD Crucial 256GB, HDD Toshiba 500GB
  • 350W beQuiet voeding
  • Windows 10 Pro / Office 2013 Pro Plus / Adobe Acrobat XI
  • DELL U2412M UltraSharp 24” 1920×1200 (WUXGA) Scherm
  • toetsenbord / muis + UPS
  • prijs: notk

PLOCKMATIC 310 Sorteer Machine

  • 10 plateaus
  • prijs: notk

RAPID Electrische Nietmachines (2)

  • 5000 nieten reserve patroon
  • prijs: notk

DOUBLE A Papier

  • A4 wit, 80g/m2
  • 19 dozen van 2500 vel
  • prijs: notk

PAPIERROL Houder

  • wand montage
  • prijs: notk

INFORMATIE
Voor meer info en/of inlichtingen kan contact opgenomen worden met Peter 0610833725.
Apparatuur is afkomstig uit de liquidatie van een kleine printshop die een lokaal (nieuws)blad verzorgde.